Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΡΙΤΗ 10-11-09

Βρισκόμαστε ένα μήνα μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την, ομολογουμένως μεγάλη, διαφορά των δέκα μονάδων από τη Νέα Δημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να παρασύρει τρία εκατομμύρια εργαζόμενους χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έχει εξασφαλίσει και το αντίστοιχο μερίδιο συναίνεσης. Η ψήφος στο ΠΑΣΟΚ υπήρξε περισσότερο μια αρνητική ψήφος καταδίκης της ΝΔ παρά μια θετική ψήφος , ουσιαστικής στήριξης της πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Από τη μεριά της Νέας Δημοκρατίας, το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε ουσιαστική συντριβή ως απόρροια της βάρβαρης πολιτικής της που περιλάμβανε πλήθος μέτρων ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα αλλά και διάφορα σκάνδαλα «υπόγειας» εξυπηρέτησης του κεφαλαίου (βλέπε Βατοπέδι). Ένας άλλος όμως παράγοντας της εκλογικής ήττας που δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε είναι το πλήθος ριζοσπαστικών, κοινωνικών αγώνων που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας της προηγούμενης κυβέρνησης και αποτέλεσαν αντίβαρο στα σχέδια της. Όμως, οι όποιες φρούδες ελπίδες καλλιέργησαν τα ΜΜΕ όλο το προηγούμενο διάστημα για ουσιαστική αλλαγή πολιτικής εξανεμίζονται και οι μάσκες πέφτουν καθώς το «προοδευτικό» ΠΑΣΟΚ αποδεικνύει μέρα με τη μέρα ότι είναι ο συνεχιστής της ίδιας ακριβώς πολιτικής. Οι μόνες αλλαγές που διατίθεται να κάνει είναι αλλαγές στο περίβλημα της πολιτικής, όπως ήταν οι μετονομασίες διάφορων Υπουργείων (π.χ. το υπουργείο Δημόσιας Τάξης έγινε Προστασίας του Πολίτη).

Το μέτωπο της εκπαίδευσης:

Το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται επομένως εκ νέου αντιμέτωπο με την ίδια πολιτική, που πλήττει κατακτήσεις σε εκπαίδευση, εργασία αλλά και δημοκρατικά δικαιώματα. Στον τομέα της εκπαίδευσης, η νέα υπουργός δεν μίλησε για κατάργηση των αντι-εκπαιδευτικών νόμων της προηγούμενης Κυβέρνησης, που είχαν προκαλέσει μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις σε ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα (φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί). Αντίθετα, μίλησε για εφαρμογή των ψηφισμένων νόμων (νόμος-πλαίσιο, αξιολόγηση, Ινστιτούτα δια βίου μάθησης, πρότυπος εσωτερικός κανονισμός κλπ.) και για επανεξέταση της χορήγησης των αδειών λειτουργίας στα Κ.Ε.Σ.
Πιο συγκεκριμένα, άμεση προτεραιότητα του Υπουργείου, όπως πολλάκις ειπώθηκε από την Α. Διαμαντοπούλου καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς, είναι ο δραστικός περιορισμός του ασύλου. Η τακτική αυτή έχει στόχο την κάμψη κάθε μορφής αντίστασης που αναπτύσσεται μέσα στο ακαδημαϊκό άσυλο και βρίσκεται απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία, την κατάργηση συνδικαλιστικών και πολιτικών κεκτημένων.
Εξ’ άλλου, η εφαρμογή του νόμου της Αξιολόγησης, που είχε προωθήσει η κυβέρνηση Σημίτη δρομολογείται άμεσα. Ο νόμος αυτός αποτελεί τον Δούρειο Ίππο για την υποχρηματοδότηση των Πανεπιστημίων, την ένταξη ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία τους και την υιοθέτηση από αυτά με εκβιαστικό τρόπο ολόκληρης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Παράλληλα, προβλέπει την διάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών με βάση το σύστημα συσσώρευσης πιστωτικών μονάδων, γεγονός που οξύνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών, δημιουργεί διαιρέσεις στους φοιτητές, ενώ αποβλέπει στην ύπαρξη διαφορετικών ταχυτήτων εργαζομένων. Ο νόμος αυτός, προφασιζόμενος μια γενικόλογη αξιοκρατία και εξασφάλιση ποιότητας σπουδών, αποτελεί το άρμα για την πλήρη εμπέδωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης του υπουργείου.
Σε ότι αφορά στα Κ.Ε.Σ.(Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών), η νέα υπουργός διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να αποσύρει τους νόμους των δύο τελευταίων χρόνων, που στην ουσία αποτελούν τη νομιμοποίηση από το παράθυρο της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που δεν επιτρέπει το Σύνταγμα (αρ.16). Αντίθετα, το μόνο που θα κάνει είναι να επανεξετάσει αν τα Κολέγια που έλαβαν τρεις μέρες πριν τις εκλογές την άδεια για τη λειτουργία τους πληρούν τα κριτήρια (υγειονομικά κατά κύριο λόγο…) που έθετε σχετικός νόμος του 2008. Οι νόμοι για τα Κ.Ε.Σ. είναι πλήρως συνδεδεμένοι με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τους διαχωρισμούς που συνεχώς μπαίνουν με στόχο τη διαίρεση του φοιτητικού σώματος, αλλά και τη δημιουργία διαφορετικών κατηγοριών εργαζομένων με μοναδικό κοινό στοιχείο την εργασιακή ανασφάλεια. Γι’ αυτό και η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι συντεχνιακή, αλλά να προβλέπει την κατάργηση κάθε οικονομικού και εξεταστικού φραγμού που στέλνει τους φοιτητές στα Κολέγια, την κατάργηση κάθε ιδιωτικού φορέα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με ταυτόχρονη απορρόφηση των φοιτητών του στα δημόσια πανεπιστήμια, για τη δημιουργία ενός κοινού μετώπου φοιτητών δημοσίων πανεπιστημίων –σπουδαστών Κ.Ε.Σ.
Στον τομέα της εργασίας, ο νέος υπουργός εργασίας δεν προτίθεται να καταργήσει τους αντεργατικούς και αντι-ασφαλιστικούς νόμους των τελευταίων χρόνων, παρά μόνο να τροποποιήσει ορισμένες διατάξεις τους. Η πολιτική της κυβέρνησης σε αυτό τον τομέα άρχισε ήδη να αποδίδει καρπούς για τις επιχειρήσεις, αφού προφασιζόμενη τα έργα και τις ημέρες της ΝΔ, δηλώνει ότι αδυνατεί να υλοποιήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Λιμάνι του Πειραιά που, αν και κερδοφόρο, ιδιωτικοποιήθηκε, αφήνοντας μετέωρους εκατοντάδες εργαζόμενους. Αλλά και η συνολική εισοδηματική πολιτική ακολουθεί αυτή της ΝΔ: με την ακρίβεια να καλπάζει, η κυβέρνηση υποσχέθηκε αύξηση σε μισθούς και συντάξεις της τάξης των 0,03€ την ημέρα! Η ελαστική εργασία παραμένει η βασική μορφή εργασίας για όλους τους νέους. Η κατάργηση των stage στο δημόσιο , που προβλήθηκε ως εξυγίανση, αφήνει μετέωρους πλήθος εργαζόμενους, οι οποίοι μετά από μήνες αισχρής εκμετάλλευσης βρίσκονται άστεγοι. Την ίδια στιγμή, τα stage τείνουν να γίνουν «θεσμός» στον ιδιωτικό τομέα αφού επιτρέπουν στους εργοδότες , με την κάλυψη του νόμου, να διατηρούν τους εργαζόμενους κακοπληρωμένους, ανασφάλιστους και σε συνθήκες ελαστικών ωραρίων. Για όλα αυτά το μόνο που βρήκε να πει ο νέος πρωθυπουργός ήταν ότι «τα stage είναι κοινοτική οδηγία».
Οι παραπάνω κινήσεις σε εκπαίδευση και εργασία αποτελούν κομμάτια μιας ενιαίας διαδικασίας και έχουν διπλό στόχο. Αφενός , σε σχέση με τις σχολές την αυταρχικοποίηση του πλαισίου λειτουργίας των σχολών, την αναδιάρθρωση τους με στόχο την κερδοφορία του κεφαλαίου, την εντατικοποίηση των σπουδών με τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος. Αφετέρου, σε σχέση με τους εργαζόμενους, είναι ξεκάθαρο ότι αποτελεί στρατηγικό στόχο της άρχουσας τάξης να ξεπεράσει τη δομική κρίση του παράλογου συστήματός της, φορτώνοντας τα βάρη εξ ολοκλήρου στους εργαζόμενους προκειμένου να μη μειωθεί ούτε εκατοστό η κερδοφορία των διάφορων τομέων του κεφαλαίου.
Παράλληλα, από τη δεύτερη κιόλας ημέρα διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, παρατηρήθηκε πρωτοφανής αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια, με συνεχείς και καθημερινές εξακριβώσεις και πογκρόμ που τρομοκρατούν κατοίκους και περαστικούς, ασκώντας φυσική και ψυχολογική βία. Την ίδια μέρα έχανε τη ζωή του ο Μoχάμεντ Καμράν Ατιφ, 25χρονος Πακιστανός μετανάστης, που υπέστη βασανιστήρια και ανηλεή ξυλοδαρμό στο αστυνομικό τμήμα Νίκαιας μετά από σύλληψή του. Είναι πλέον σαφές ότι για μία κυβέρνηση που έχει σκοπό να συνεχίσει και να εμβαθύνει την επίθεση που συντελείται σε εκπαίδευση και εργασία τα τελευταία χρόνια, πρέπει να διασφαλίσει την κοινωνική άπνοια, να κινηθεί σύμφωνα με το δόγμα «ησυχία, τάξη, ασφάλεια». Ο υπουργός «προστασίας» του πολίτη είναι παλαιός γνώριμος στην επιβολή της καταστολής, αφού επί των ημερών του στο Υπ. Δημόσιας Τάξης της κυβέρνησης Σημίτη πέρασαν όλοι οι τρομονόμοι και οι διατάξεις για τις κάμερες παρακολούθησης. Η ωμή αστυνομική βία των πρώτων ημερών διακυβέρνησης αποτελεί το πρώτο δείγμα γραφής της ολομέτωπης επίθεσης στα εργατικά και νεολαιίστικα δικαιώματα που θα ακολουθήσει.
Η μόνη απάντηση που ταιριάζει στο σκηνικό που ετοιμάζουν είναι ένα νικηφόρο κίνημα που θα εμπλέξει εργαζόμενους-φοιτητές-μαθητές και θα αναγκάσει τα αστικά κόμματα, που υποτάσσονται μέχρι τελείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να αποσύρουν τις αναδιαρθρώσεις ενώ θα αποσπάσει και νέες κατακτήσεις για το λαό. Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να προκύψει μόνο «από τα κάτω», βασιζόμενο δηλαδή στα ταξικά πρωτοβάθμια σωματεία των εργαζόμενων και στις Γενικές Συνελεύσεις των σχολών. Το φοιτητικό κίνημα αποτελεί υπόθεση όλων και μόνο οι γενικές συνελεύσεις προσφέρουν τις δομές εκείνες που επιτρέπουν την έκφραση όλων, χωρίς αντιπροσώπους
Αντ’ αυτού, οι καθεστωτικές παρατάξεις (ΔΑΠ,ΠΑΣΠ,ΠΚΣ,ΑΡ.ΕΝ.) προωθούν την επανασύσταση της Ε.Φ.Ε.Ε. (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος), η καθεμιά για τους λόγους της. Η νεκρανάσταση της Ε.Φ.Ε.Ε. σημαίνει ότι το υπουργείο παιδείας θα έβρισκε τον υπάκουο συνομιλητή που ψάχνει εδώ και χρόνια, ώστε να επιβάλλει τις συντηρητικές μεταρρυθμίσεις με την δήθεν νομιμοποίηση των φοιτητών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο κίνημα του 2006-2007, όταν οι μαζικές κινητοποιήσεις των φοιτητών είχαν στήσει στον τοίχο το υπουργείο, η τότε υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου έψαχνε απεγνωσμένα (και μάταια) για τους αντιπροσώπους της ΕΦΕΕ ώστε να τους σύρει στο στημένο διάλογο της κυβέρνησης και του ΣΕΒ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση και η πλειοψηφία των Μέσων Ενημέρωσης συκοφαντούσαν χυδαία το φοιτητικό κίνημα μιλώντας για «μειοψηφίες που κλείνουν τις σχολές», τη στιγμή που υπήρχαν αποφάσεις κατάληψης από τις γενικές συνελεύσεις 400 και πλέον σχολών. Εκείνη την περίοδο, οι φοιτητές τοποθετήθηκαν μέσω του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, το οποίο παρά τις αδυναμίες του και τις ελλείψεις του, αποτέλεσε ένα βήμα στην προσπάθεια για ενιαιοποίηση της δράσης του κινήματος.
Ζητήματα σχολής:
στη σχολή μας μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή αποτελεί η τροχιά της εντατικοποίησης στην οποία εδώ και καιρό έχει μπει το πρόγραμμα σπουδών μας, εφαρμόζοντας έτσι κατά γράμμα τις επιθυμίες της ΕΕ. Καθημερινά 4ωρα και 5ωρα εργαστήρια –χωρίς απουσίες και με αβέβαιη δυνατότητα αναπλήρωσης- σε συνδιασμό με εξαντλητικές παραδόσεις που προσπαθούν να καλύψουν μια συνήθως αχανή διδακτική ύλη συνθέτουν το παζλ της καθημερινότητας ενός μέσου φοιτητή της φαρμακευτικής. Και σα να μην έφτανε αυτό στην αρχή κάθε εξαμήνου καλούμαστε να καταβάλουμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό (χαρακτριστικό το παράδειγμα του 1ου έτους που το κόστος συνολικά αγγίζει τα 50 ευρώ) για τον εξοπλισμό των εργαστηρίων, κάτι που κανονικά θα έπρεπε να αναλαμβάνει το κράτος.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Συμπληρώνονται αισίως 36 χρόνια από τη μεγαλειώδη λαική εξέγερση του Πολυτεχνείου και η περίοδος αυτή έχει σταθερά την ιδιομορφία να αποτελεί σημείο αναφοράς όλοι του πολιτικού φάσματος. Από τη μία τα αστικά κόμματα (Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ.)αλλά και οι παρατάξεις τους στις σχολές (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ) προσπαθούν να ενσωματώσουν μια γνήσια λαϊκή εξέγερση και να την ευνουχίσουν, μέσα από την απόπειρα να στερήσουν το επαναστατικό μήνυμα που μεταφέρει στις επόμενες γενιές το Πολυτεχνείο. Ταυτόχρονα, προσπαθούν να υποβαθμίσουν το στοιχείο της στήριξης που απολάμβανε η χούντα από την άρχουσα τάξη καθώς είναι αυτή η τάξη που εξυπηρετούν στο σήμερα μέσα στις σχολές αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία. Από την άλλη, η Αριστερά προσπαθεί να καταστήσει επίκαιρο αυτό το μήνυμα αλλά ταυτόχρονα τα κοινοβουλευτικά τμήματα της αρνούνται να ασκήσουν κριτική για το ένοχο παρελθόν της. Πρόκειται για «μαύρες σελίδες» στην πορεία της Αριστεράς με το ΚΚΕ να καταγγέλλει, μέσω του τότε φοιτητικού του εκπροσώπου, την Αντι-ΕΦΕΕ, τον Ιανουάριο του 1974 τους αγωνιστές του πολυτεχνείου ως «προβοκάτορες της ΚΥΠ» ενώ την ίδια περίοδο το ΚΚΕ εσωτερικού είχε ανοίξει δίαυλο με τη χούντα για τη δημιουργία κοινοβουλίου.
Αντιλαμβανόμαστε ,συνεπώς, ότι κανείς δεν αποτελεί το μοναδικό φορέα της κληρονομιάς του Πολυτεχνείου και κανείς δεν δύναται να το καπηλευθεί και να μιλήσει εξ ονόματος του. Από τη μεριά μας, μένουμε μακριά από λογικές πολιτικού μνημόσυνου των αγώνων και προσέγγισης του Πολυτεχνείου σαν μια ακόμα εθνική εορτή που δήθεν προωθεί την κοινωνική ενότητα και ειρήνη. Επιθυμούμε να καταβάλλουμε προσπάθεια να παρακολουθήσουμε τα ιστορικά γεγονότα, να διδαχθούμε από αυτά και να μεταφέρουμε στο σήμερα, προσαρμόζοντας την ιστορική κληρονομιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις ανάγκες του σημερινού κινήματος.

ΕΤΣΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΩΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
• Να αποσυρθεί εδώ και τώρα ο αντιδραστικός Νόμος-Πλαίσιο.
• Καμία άδεια σε κολέγιο-ΚΕΣ, να παρθούν πίσω όσες δόθηκαν. Να σταματήσει κάθε διαδικασία νομιμοποίησης και ισοτίμησής τους. Όχι στην ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05.
• Κατάργηση των ΚΕΣ και κάθε μορφής ιδιωτικής μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Καμία σκέψη για αναθεώρηση του αρ. 16 ή παράκαμψής του.
• Καταγγέλλουμε και στεκόμαστε ενάντια σε κάθε προσπάθεια παραχάραξης και ενσωμάτωσης του περιεχομένου του φοιτητικού κινήματος. Ο αγώνας στα χέρια των φοιτητών, μακριά από λογικές γραφειοκρατικοποίησης του κινήματος.
• Ανατροπή του νόμου-πλαίσιο, καμία εφαρμογή διάταξής του, να αποσυρθεί ο εσωτερικός κανονισμός. Καμία σκέψη για αξιολόγηση σε κανένα τμήμα.
• Κάτω τα χέρια από το άσυλο, το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό. Διεύρυνση του σε σχολεία και εργασιακούς χώρους. Όχι στην ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών πρακτικών του φοιτητικού κινήματος.
• Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, Δημόσια και Δωρεάν για όλους.
• Ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό.
• Κατάργηση της βάσης του 10. Ενιαίο 12χρονο σχολείο με κατάργηση των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Ελεύθερη πρόσβαση σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στην έρευνα χωρίς ταξικούς, οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς.
• Να αποσυρθούν οι ψηφισμένοι νόμοι για ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, Αξιολόγηση, έρευνα και μεταπτυχιακά.
• Aπεμπλοκή της Ελλάδας από τον Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ), μπλοκάρισμα της διαδικασίας της Μπολόνια, ανυπακοή στις κατευθύνσεις και οδηγίες της ΕΕ για την εκπαίδευση.
• Καμία σκέψη για αντιδραστικές αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών (αλυσίδες, πιστωτικές μονάδες, κλπ.) της σχολής μας.
• Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγκοινωνίες για όλους τους φοιτητές.
• 1400 Ευρώ κατώτατος μισθός, για να ζουν όλοι αξιοπρεπώς από μια και μόνο δουλειά. Όχι στο “πάγωμα” των μισθών και τη λιτότητα, να καταργηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ.
• Απαγόρευση των απολύσεων, όχι στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με πρόσχημα την κρίση.
• Μόνιμη, σταθερή, λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Όχι στην ανεργία και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
• Να καταργηθούν όλοι οι αντι-ασφαλιστικοί νόμοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (Πετραλιά-Ρέππα-Σιούφα). Πλήρη και διευρυμένη ασφαλιστική και υγιειονομική κάλυψη όλων των εργαζομένων, καθώς και των νέων πτυχιούχων και ανέργων.
• Άμεση νομιμοποίηση των μεταναστών, να αποκτήσουν κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Άσυλο σε όποιον το ζητήσει. Όχι στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Όχι στο Σύμφωνο Μετανάστευσης της ΕΕ
• Να διαλυθούν τώρα ΜΑΤ και ειδικές δυνάμεις καταστολής, αφοπλισμός της αστυνομίας. Κατάργηση της χρήσης χημικών και δακρυγόνων. Να φύγουν οι χαφιεδοκάμερες από τους δρόμους.
• Κατάργηση των τρομονόμων της ΕΕ, καμία εφαρμογή τους. Κατάργηση της “ποινικοποίησης της κουκούλας” και των υπόλοιπων αυταρχικών διατάξεων που ψηφίστηκαν μετά το Δεκέμβρη.
• Καμία οικονομική επιβάρυνση των φοιτητών του τμήματος για τους εργαστηριακούς εξοπλισμούς. Δωρεάν διανομή αυτών από το τμήμα.
• Να σταματίσει τώρα αυτή η τρελή κούρσα της εντατικοποίησης. Δικαίωμα – τουλάχιστον μιας- απουσίας σε κάθε εργαστήριο που απαιτεί πάνω από 6 ώρες την εβδομάδα. Δυνατότητα αναπλήρωσης για τα υπόλοιπα.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
• Συμμετοχή στις 3ημερες εκδηλώσεις του πολυτεχνείου
• Συμμετοχή στην παλαϊκή πορεία της τρίτης 17/11 στο πλευρό των φοιτητικών συλλόγων της χώρας
• Συμμετοχή του συλλόγου σε όποια εκπαιδευτική κινητοποίηση προκυρηχθεί στο διάστημα μέχρι την επόμενη γενική συνέλευση
• Νέα γενική συνέλευση του συλλόγου την Τρίτη 1/12

Περί της Ε.Φ.Ε.Ε. και κατά αυτής

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου και όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη των φοιτητικών παρατάξεων (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ΠΚΣ, ΑΡΕΝ) συναντώνται στα κτίρια της Νομικής αφού (ύστερα από κάλεσμα των αριστερών ΠΚΣ και ΑΡΕΝ) έχει συγκαλεστεί Τεχνική Γραμματεία ( το όργανο που θα επικυρώσει τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών και θα μοιράσει τις κάρτες στους αντιπροσώπους των φοιτητικών συλλόγων για το Πανσπουδαστικό συνέδριο) για τη νεκρανάσταση της Ε.Φ.Ε.Ε.-αιωνία της η λήθη.

Οι προαναφερθείσες παρατάξεις αποφάσισαν με σχεδόν πραξικοπηματικό τρόπο τη συνεδρίαση του οργάνου, αφού όχι μόνο δεν έχουν, έστω και ως άλλοθι, κάποια απόφαση συλλογικού φοιτητικού οργάνου που να απαιτεί αυτή τη νεκρανάσταση αλλά ξεκινούν διαδικασίες για την ανασυγκρότηση ενός γραφειοκρατικού οργάνου (που μόνο κομματικά συμφέροντα μπορεί να υπηρετεί) τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε καν η υπόνοια συζήτησης στο φοιτητικό κόσμο γύρω από το θέμα αυτό. Αυτονόητο είναι ότι η ευθύνη για την αποσιώπηση της διεξαγωγής τέτοιων διαδικασιών βαραίνει πρωτίστως όσους κίνησαν τα νήματα για την πραγματοποίηση τους (και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν οι ίδιοι που κόπτονταν για την από τα κάτω ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και την ενεργό συμμετοχή των μαζών στα κοινά).

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ Η Ε.Φ.Ε.Ε. ;

Η Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας (Ε.Φ.Ε.Ε.) και συγκεκριμένα το κεντρικό συμβούλιο αυτής, είναι ένα άκρως γραφειοκρατικό όργανο, αποτελούμενο από 21 αντιπροσώπους των Δ.Σ. των συλλόγων όλης της χώρας, οι οποίοι εκλέγονται μία φορά το χρόνο μέσα από την κλειστή διαδικασία του πανσπουδαστικού συνεδρίου, μέλη-σύνεδροι στο οποίο είναι αντιπρόσωποι των φοιτητών με τις αναλογίες που αυτοί προέκυψαν από τις φοιτητικές εκλογές. Τα μέλη του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ, για το χρόνο που έχουν εκλεγεί δύνανται να κάνουν πραγματικά ό,τι γουστάρουν, αφού δεν είναι ανακλητοί, ενώ παράλληλα δεν δεσμεύονται με κανένα τρόπο για τη μεταφορά του λόγου των γενικών συνελεύσεων πέρα από τα στενά όρια των συλλόγων- μάλλον την κομματική του γραμμή θα μεταφέρει ο καθένας. Η ΕΦΕΕ χρηματοδοτείται απευθείας από το κράτος και τα μέλη της προφανώς δεν υποχρεούνται από κανένα να λογοδοτήσουν στο φοιτητικό σώμα για τη διαχείριση των οικονομικών.

Πρόκειται με λίγα λόγια για ένα όργανο, αποκομμένο πλήρως από τις γενικές συνελεύσεις, που θα έχει δυνητικά την εξουσία, ως ‘’ανώτατο φοιτητικό όργανο’’. Για έναν ‘επίσημο συνομιλητή εκ μέρους των φοιτητών’ στο στημένο διάλογο για την παιδεία που θέλει να κάνει η κυβέρνηση, ένα όργανο που με την ανασυγκρότησή του αυτή τη στιγμή, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να παίξει το ρόλο πυροσβεστήρα για το κίνημα..
Αποκομμένο λοιπόν από τις γενικές συνελεύσεις και άρα από τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, το όργανο αυτό θα ενισχύσει το κλίμα απάθειας για τα κοινά στο φοιτητικό κόσμο, αφού αυτός θα ’ναι εξαναγκαστικά απών από αυτές τις πολιτικές διαδικασίες, μην έχοντας δικαίωμα λόγου και ψήφου, παρά θα πιέσει τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ να πάρουν κεντρικά θέση για τα φοιτητικά.
Γιατί εμείς που δεν επιδιώκουμε να γίνουμε γραφειοκράτες ή να αποκτήσουμε αξιώματα ανώτερα των ιδιοτήτων του φοιτητή, μας ενδιαφέρει να αγωνιστούμε δίπλα του και όχι από πάνω του, ίσος προς ίσο και όχι ανώτερος προς κατώτερο, πολίτης προς πολίτη και όχι πολιτευόμενος προς ψηφοφόρο. Δεν υποτιμούμε την πολιτική ικανότητα του και σίγουρα όχι την ευφυία του. Δεν πιστεύουμε ότι χρειάζεται να πάρει κεντρική γραμμή η ΠΑΣΠ ή η ΔΑΠ για να καταλάβει ο φοιτητής το ρόλο τους, αρκεί να συμμετάσχει σε μερικές συνελεύσεις για να δεί τις αντιφάσεις και τον τυχοδιωκτισμό τους. Για παράδειγμα ας δει τις αλλαγές στις απόψεις τους περί του τρόπου διεξαγωγής των συνελεύσεων (ψηφίσματα- πλαίσια)…

Τα τελευταία χρόνια –και ιδίως στις μάχες του 06-07- το φοιτητικό κίνημα απέδειξε ότι είναι ικανό να αυτοοργανωθεί και να παλέψει νικηφόρα για τα αιτήματά του δίχως την έγκρισή του από ‘ανώτατα όργανα’. Όλο το προηγούμενο διάστημα, ανέδειξε μορφές οργάνωσης – έστω και σε πρωτόλεια μορφή- από τις οποίες μπορούμε να διδαχτούμε ώστε να αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος και να έρθουμε πιο έτοιμοι και δυναμικοί από ποτέ στις μάχες που έρχονται. Γιατί η ανασύνταξη του κινήματος δεν θα έρθει μέσα από στρογγυλά τραπέζια ούτε από κλειστά δωμάτια αλλά μέσα από τους συλλογικούς αγώνες ως απαίτηση των μαζών.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Νόμος Πλάισιο

Σήμερα που η αντιδραστική νεοφιλελεύθερη πολιτική πλήττει ολοένα και περισσότερους τομείς, το πανεπιστήμιο δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Είναι άλλωστε εμφανής η κλιμακούμενη προσπάθεια των εκάστοτε κυβερνήσεων(ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ.)για αλλαγή του θεσμικού πλαισίου που διέπει το πανεπιστήμιο, ώστε να αλλάξει το καθεστώς λειτουργίας του και να παρεμποδιστεί η δράση του φοιτητικού κινήματος. Μέρος της προσπάθειας αυτής αποτέλεσε η ψήφιση του νέου νόμου πλαίσιο στις 8 Μαρτίου 2007.Οι φοιτητές, ωστόσο, μέσα από καταλήψεις-πορείες-διαδηλώσεις κατόρθωσαν ο νόμος αυτός να μείνει στα χαρτιά μέχρι σήμερα, που ουσιαστικά εφαρμόζεται για πρώτη φορά.

Τι περιλαμβάνει όμως ο νόμος πλαίσιο;

Άσυλο: Το άσυλο αποτελεί κεκτημένο του ευρύτερου λαϊκού κινήματος (από το 1965) και βασική δημοκρατική ελευθερία όλων μας. Στόχος του δεν είναι απλώς η κατοχύρωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας στην έρευνα και διδασκαλία, αλλά και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και η διασφάλιση της ελεύθερης πολιτικής δράσης έναντι στην ολοένα και πιο εντεινόμενη κρατική καταστολή. Ο νέος νόμος πλαίσιο προωθεί το χωροταξικό επαναπροσδιορισμό του ασύλου, καθώς και την αλλαγή του τρόπου άρσης του. Συγκεκριμένα, το άσυλο θα καλύπτει μόνο τους χώρους όπου διεξάγεται διδασκαλία και έρευνα. Άσυλο, λοιπόν, δε θα υπάρχει σε χώρους εξωτερικούς ή εσωτερικούς, αλλά ούτε και στις αίθουσες όταν δε γίνεται μάθημα και έρευνα (π.χ. κατά τη διεξαγωγή μιας γενικής συνέλευσης). Επίσης, ενώ με τον
παλιό νόμο πλαίσιο η άρση του ασύλου γινόταν με ομοφωνία του Πρυτανικού Συμβουλίου για τα ΑΕΙ και του Συμβουλίου για τα ΤΕΙ, πλέον μπορεί να γίνει με απλή πλειοψηφία αυτών.

2N(Αιώνια φοίτηση):Σύμφωνα με το νέο νόμο πλαίσιο ορίζεται ανώτατο χρονικό όριο φοίτησης τα 2ν έτη μετά το πέρας των οποίων οι φοιτητές θα διαγράφονται από τις σχολές. Η επιχειρηματολογία από πλευράς Υπουργείου στηρίζεται στην οικονομική επιβάρυνση του πανεπιστημίου λόγω των αιώνιων φοιτητών, κάτι που δεν ισχύει αφού όλες οι φοιτητικές παροχές (π.χ.πάσο) διακόπτονται μετά τα ν+2 έτη φοίτησης. Το μέτρο αυτό στοχεύει στη συνολικότερη πειθάρχηση του φοιτητή απέναντι στους καθηγητές και εντατικοποιεί την καθημερινότητά του, αναγκάζοντάς τον να ασχολείται μόνο με εκπαιδευτικές υποχρεώσεις και περιορίζοντας τον ελεύθερο χρόνο του.

Διάρκεια εξαμήνων – Εξεταστικές περίοδοι: Κάθε εξάμηνο θα διαρκεί τουλάχιστον δεκατρείς πλήρεις εβδομάδες διδασκαλίας. Διαφορετικά (σε περίπτωση δηλαδή της παραμικρής κινητοποίησης), το εξάμηνο χάνεται. Το μέτρο αυτό αποτελεί στυγνό εκβιασμό των φοιτητών και οδηγεί στην καταστολή των αγώνων τους. Επιπλέον η διάρκεια κάθε εξεταστική συρρικνώνεται στις τρεις εβδομάδες οδηγώντας σε περαιτέρω εντατικοποίηση των σπουδών.

Λίστα συγγραμμάτων: Ο διδάσκων υποχρεούται να συντάξει λίστα συγγραμμάτων από τα οποία ο κάθε φοιτητής δικαιούται μόνο ένα. Αυτή η ρύθμιση έρχεται να επιβαρύνει το φοιτητή με το οικονομικό κόστος του επιπλέον συγγράμματος, αφού συνήθως η ύλη δεν καλύπτεται από το παρεχόμενο σύγγραμμα. Επίσης, εντείνεται η αυθαιρεσία των καθηγητών καθώς θα είναι ελεύθεροι να εξετάζουν από περισσότερα συγγράμματα και τίθενται ταξικοί φραγμοί στο πανεπιστήμιο καταργώντας το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του.

Αλυσίδες μαθημάτων: Ορίζονται μαθήματα η γνώση των οποίων είναι επιστημονικά απαραίτητη για την παρακολούθηση και την επιτυχή εξέταση υποχρεωτικών μαθημάτων ανώτερων εξαμήνων, κάτι που οδηγεί σε εξοντωτικούς ρυθμούς σπουδών.

Τετραετή επιχειρηματικά προγράμματα-Manager:Κριτήριο για τη χρηματοδότηση του πανεπιστημίου θα είναι η ανταποδοτικότητα της εκπαιδευτικής και ερευνητικής του διαδικασίας. Αυτό σημαίνει ότι τετραετή αναπτυξιακά προγράμματα θα συμφωνούνται με το Υπουργείο και το πανεπιστήμιο θα καλείται να προσαρμόσει το πρόγραμμα σπουδών του για ν’ ανταπεξέλθει στις τρέχουσες ανάγκες της αγοράς. Σε διαφορετική περίπτωση, το κράτος θα κάνει περικοπές στη χρηματοδότησή του και το πανεπιστήμιο θα πρέπει από μόνο του να αναζητά οικονομική υποστήριξη από ιδιωτικούς φορείς. Την όξυνση της επιχειρηματικής λειτουργίας του πανεπιστημίου συμπληρώνει η θέσπιση του manager, ο οποίος θα διαχειρίζεται άνευ όρων τα οικονομικά του πανεπιστημίου. Ως αποτέλεσμα θα περιοριστούν τα " ανεπιθύμητα έξοδα " για τη φοιτητική μέριμνα, ενώ θα αυξηθεί η χρηματοδότηση των πιο ανταποδοτικών λειτουργιών του πανεπιστημίου.

Ανταποδοτικές υποτροφίες: Οι φοιτητές που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα θα λαμβάνουν ανταποδοτικές υποτροφίες (σε αντίθεση με τις δωρεάν φοιτητικές παροχές που ίσχυαν μέχρι σήμερα)με την υποχρέωση να προσφέρουν εργασία με " μερική απασχόληση ", καθώς και άτοκα εκπαιδευτικά δάνεια. Τα παραπάνω φυσικά θα παρέχονται ανάλογα με την πρόοδο των σπουδών τους ανά εξάμηνο.

Εφαρμογή της καθολικής ψηφοφορίας για την εκλογή των διοικητικών αρχών των ιδρυμάτων: Το μέτρο αυτό είναι κατ’ επίφαση δημοκρατικό, αφού στη πραγματικότητα ισχυροποιεί το αντιδραστικό όργανο των πρυτάνεων και των προέδρων. Πλέον κάθε απόφασή τους για την προώθηση αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων θα λαμβάνεται στο όνομα του φοιτητικού σώματος από το οποίο εκλέχθηκαν και θα έχει μια επιπλέον νομιμοποίηση.


Δύο χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου πλαίσιο η κυβέρνηση ακόμη προσπαθεί να τον εφαρμόσει κεντρικά. Σήμερα, ωστόσο, έχοντας στη νομοθετική της φαρέτρα τον Πρότυπο Εσωτερικό Κανονισμό (ΠΕΚ), κατορθώνει να περάσει όλες τις αντι-εκπαιδευτικές της μεταρρυθμίσεις μεμονωμένα σε κάποια ιδρύματα κυρίως της περιφέρειας. Ο Κανονισμός αυτός συμπυκνώνει όλες τις πτυχές του νέου νόμου πλαίσιο προσθέτοντας κάποια επιπλέον μέτρα, που στόχο έχουν την περαιτέρω πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος και την επιπλέον αντιδραστικοποίηση του πλαισίου λειτουργίας των σχολών. Συγκεκριμένα, ο ΠΕΚ εκτός από τα παραπάνω μέτρα εισάγει και τη συγκρότηση πειθαρχικών συμβουλίων επαναφέροντας, έτσι, την έννοια της ποινής, η οποία θα περιλαμβάνει από οικονομικά πρόστιμα μέχρι στέρηση
της φοιτητικής ιδιότητας και η επιβολή της θα είναι στην ευχέρεια του κάθε καθηγητή. Το μέτρο αυτό μας πηγαίνει πίσω σtον καιρό της χούντας και έρχεται να ποινικοποιήσει έννοιες, όπως η κατάληψη και η παράσταση διαμαρτυρίας, κάθε μέσου, δηλαδή, προάσπισης των φοιτητικών αναγκών και δικαιωμάτων. Ο ΠΕΚ επανεισάγει, ακόμη, το σύστημα των πιστωτικών μονάδων με βάση το οποίο η λήψη του πτυχίου δε θα εξαρτάται πλέον από την επιτυχή εξέταση συγκεκριμένου αριθμού μαθημάτων, αλλά από τη συγκέντρωση σκόρπιων μονάδων που θα έχουν κατανεμηθεί από τους καθηγητές σε διάφορες δραστηριότητες (σεμινάρια, εργασίες, πτυχία ξένων γλωσσών).Ενισχύεται, έτσι, η ανταγωνιστικότητα μεταξύ των φοιτητών, καθώς και η εξατομίκευση του πτυχίου, το οποίο μετατρέπεται πια σε ατομικό φάκελο δεξιοτήτων.

Παράλληλα με την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο, έρχεται η αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ) και η ισοτίμηση των πτυχίων τους με αυτά της τριτοβάθμιας εκπαίδευση. Μέσα στο καλοκαίρι του 2008 η κυβέρνηση ψήφισε το νόμο για τα ΚΕΣ, ο οποίος υποτίθεται ότι είχε ως στόχο τη θέσπιση κανόνων ίδρυσης και λειτουργίας των ΚΕΣ. Λίγες εβδομάδες όμως αργότερα, η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (κοινοτική οδηγία 36/05), που καταδικάζει το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει de facto τα κολλέγια, έρχεται σαν τετελεσμένο και η κυβέρνηση τη χρησιμοποιεί για να παρουσιάσει σαν άμεση ανάγκη την αναγνώριση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Τα ΚΕΣ των εξειδικευμένων και κατακερματισμένων προγραμμάτων σπουδών, της εντατικοποίησης και πειθάρχησης, της πλήρους έλλειψης φοιτητικού συνδικαλισμού και της πλήρους υπαγωγής της εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς και του κεφαλαίου, θα ανταγωνίζονται τα δημόσια πανεπιστήμια, έτσι ώστε να λειτουργούν κι αυτά με τον ίδιο τρόπο και σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της Πράγας και της Μπολόνια (δύο κύκλοι σπουδών, διάσπαση πτυχίου, φάκελος ατομικών δεξιοτήτων). Αυτό φυσικά θα γίνεται και υπό το διαρκή φόβο της υποχρηματοδότησης από το κράτος.

Απώτερος στόχος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η δημιουργία του νέου μοντέλου εργαζόμενου που χρειάζεται ο καπιταλισμός, δηλαδή ενός εργαζόμενου που θα είναι πειθαρχημένος, αναλώσιμος και χωρίς εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο πτυχίο του. Επίσης, το πανεπιστήμιο δε θα αρκεί να προετοιμάζει την κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά θα πρέπει να είναι και το ίδιο κερδοφόρο. Αυτό μεταφράζεται στην εισαγωγή οικονομικής ανταποδοτικότητας και επιχειρηματικής λειτουργίας του με βάση τις ανάγκες της αγοράς.

Η απάντησή μας σε όλα αυτά που ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς θα είναι ένα ηχηρό ΟΧΙ που θα εκφραστεί μέσα από μαζικά κινήματα!!



Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥΣ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Φυσάει Κόντρα...

Όλο και πιο συχνά ακούμε εκφράσεις του τύπου «μας παίρνουν τις δουλειές», «ρίχνουν τα μεροκάματα», «αυξάνουν την εγκληματικότητα», ενώ θεωρίες για την ύπαρξη ανώτερων και κατώτερων φυλών ξυπνούν φαντάσματα του παρελθόντος. Ας μην είμαστε αφελείς. Τέτοια ιδεολογήματα είναι αναμενόμενα σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αφού «βολεύουν» τόσο τους εργοδότες που μεταφέρουν την οργή των εργαζομένων μακριά τους, αλλά επιπλέον προσφέρει και στους τελευταίους ένα εξιλαστήριο θύμα για να κατηγορούν, μη βλέποντας τον πραγματικό εχθρό προς την κατεύθυνση του Κεφαλαίου.

Προφανώς, οι 100.000 και πλέον άνεργοι το 2009 στην Ελλάδα, δεν οφείλονται στον μετανάστη, αλλά στον καπιταλιστή που κλείνει την επιχείρησή του και την κοπανά σε αναζήτηση άλλου «παραδείσου εκμετάλλευσης» εργαζομένων.
Η μετανάστευση είναι στ’ αλήθεια μεταφορά εργατικών χεριών, ανθρώπων που παράγουν πλούτο. Οι μετανάστες είναι αυτοί που έκτισαν τα «οικονομικά θαύματα» του καπιταλισμού, όπως η Αμερική του προηγούμενου αιώνα, ή η Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και κάτι πιο κοντά στα δικά μας: είναι αυτοί χάρη στους οποίους, η χώρα μας πρόλαβε να τελειώσει τα έργα για την Ολυμπιάδα, τα οποία προβλήθηκαν από άλλους ως εθνική καταξίωση. Αυτοί οι άλλοι ζητούν τώρα την απέλασή τους πίσω στις χώρες που η ίδια τους η κυβέρνηση, σε συνεργασία με άλλες κυβερνήσεις και την Ε.Ε., καταστρέφουν, στο βωμό του κέρδους, αναγκάζοντας έτσι τον κόσμο να τις εγκαταλείψει.

Απ’ αυτούς που αναγκαστικά παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς για οικονομικούς ή πολιτικούς λόγους, όσοι περάσουν τα σύνορα και το λιμενικό (1942 καταγεγραμμένοι νεκροί το 2007, 1502 το 2008 και πολλοί ακόμη μη καταγεγραμμένοι νεκροί στα σύνορα της Ε.Ε.) στοιβάζονται στα «κέντρα φιλοξενίας» ώσπου να απελαθούν. Η νομιμοποίηση της παραμονής των οικονομικών μεταναστών έγινε, κι αυτή, θέμα εκμετάλλευσης «εξειδικευμένων» κυκλωμάτων. Πληρώνουν και για να περάσουν τα σύνορα και για να μείνουν εντός. Από την άλλη μεριά οι πολιτικοί πρόσφυγες, οι οποίοι υποτίθεται προστατεύονται από ειδικές διατάξεις, βρίσκουν μπροστά τους τα ίδια. Περίπου 0.5% των αιτήσεων για πολιτικό άσυλο γίνονται δεκτές στην Ελλάδα.

Ορισμένοι, τελικά, καταφέρνουν να εξασφαλίσουν εργασία. Εκεί έχουν να αντιμετωπίσουν την ωμή εκμετάλλευση, την ανασφάλιστη εργασία και τα άπειρα εργατικά ατυχήματα λόγω των απαράδεκτων συνθηκών εργασίας. Επίσης, ενώ φουσκώνουν με τις εισφορές τους, τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, δεν μπορούν να έχουν αντίστοιχη πρόσβαση σε υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, ούτε να μεταφέρουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα στις χώρες τους. Σαν να μην έφταναν αυτά, η ρατσιστική βία έχει αυξηθεί κατά 175% τον τελευταίο χρόνο. Υπάρχουν οργανωμένες ομάδες φασιστών, που ενθαρρύνονται και νομιμοποιούνται ιδεολογικά από τα κόμματα (βλ. ΛΑ.Ο.Σ.). Όλο και πιο συχνά μαθαίνουμε πια τα κατορθώματά τους, όπως μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί, «καρτέρι» ανθρώπων μες τα ξημερώματα, ακόμη και επιθέσεις σε σπίτια αλλοδαπών. Η αστυνομία όχι μόνον κάνει τα στραβά μάτια, αλλά συμμετέχει κι αυτή, με αντίστοιχες ενέργειες (ξυλοδαρμοί στα αστυνομικά τμήματα κ.α.).

Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ συναινούν στην αντιμεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε., μέσω της στήριξης των αντίστοιχων νόμων. Όμως, και τα συνδικαλιστικά όργανα, ΓΣΣΕ – ΑΔΕΔΥ, περιορίζονται σε ανθρωπιστικά μισόλογα, χωρίς να στηρίζουν την προσπάθεια για ένωση των μεταναστών και των εργατών σ’ ένα ενιαίο μέτωπο. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μετανάστες όχι απλά ανήκουν στην εργατική τάξη, αλλά είναι και το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της. Το Κεφάλαιο τρέμει την εργατική ταξική ενότητα και αυτήν ακριβώς πρέπει να επιδιώξουμε. Οι μετανάστες δεν χρειάζονται ούτε συμπόνια, ούτε οίκτο, αλλά κοινούς αγώνες ενάντια στην καταπίεση. Πρέπει να αντιληφθούμε πώς είναι και δικό μας συμφέρον να τούς στηρίξουμε, αφού το μέτωπό μας θα γίνει έτσι δυνατότερο και θα ανοίξει ο δρόμος για ακόμη περισσότερες διεκδικήσεις και νίκες του εργατικού κινήματος.

Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι
Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι!!!

Κράτος και Κεφάλαιο οι μόνοι Τρομοκράτες

Ζούμε σε μία περίοδο όπου το κίνημα δίνει εντονότατες μάχες προκειμένου να μπορέσει να βγει νικηφόρο μέσα από την οικονομική κρίση που έχει δημιουργηθεί για μια ακόμα φορά και που οφείλεται στις τερατώδης αντιφάσεις που προϋποθέτει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Προφανώς το κράτος, ένας στημένος διαιτητής μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, στην προσπάθειά του να καταστείλει αυτόν τον αγώνα, εξαπολύει εναντίον του όλες τις δυνάμεις καταστολής που διαθέτει.
Η καταστολή του κινήματος μπορεί να είναι τόσο πνευματική όσο και σωματική. Στην πρώτη περίπτωση, τα ΜΜΕ με την πολύτιμη ικανότητά τους να επηρεάζουν την κοινή γνώμη, χρησιμοποιούνται προκείμενου να αποπροσανατολίζουν τους πολίτες από θέματα ύψιστης σημασίας, να παρουσιάζουν αντεργατικά μετρά που προωθούν οι κυβερνήσεις αλλά και αντισυνταγματικές αναθεωρήσεις που αφορούν την παιδεία ως αναγκαίο κακό, να δυσφημούν το κίνημα λέγοντας ότι είναι σαφώς ένα πολύ επικίνδυνο μέρος για να βρίσκεται κάποιος αφού ούτε λίγο ούτε πολύ, απαρτίζεται από τρομοκράτες και γενικά να προσπαθούν να διατηρήσουν τον κόσμο σε αδράνεια. Ιδιαίτερα δε σε περιόδους όπως αυτή της εξέγερσης του περασμένου Δεκέμβρη, τα ψέματα και η λασπολογία τους θα μπορούσαν με εξαιρετική επιείκεια να χαρακτηριστούν εξοργιστικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, αποτελεί το αλλοιωμένο ως προς τον ήχο βίντεο που προβλήθηκε από τον σταθμό Mega και στο οποίο φαίνεται η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα έχοντας προσθέσει όμως ήχους συγκρούσεων κάνοντας μια απαράδεκτη απόπειρα να δικαιολογήσουν τον δολοφόνο. Τα ΜΜΕ πάντως δεν περιορίστηκαν μόνο σε αυτό αφού την στιγμή που το κίνημα μιλούσε για ζωές που χάνονται καθημερινά εξ αιτίας αυτού του παράλογου συστήματος, εκείνα προτιμούσαν να ασχολούνται με σπασμένες βιτρίνες.
Είναι όμως γεγονός πως ότι ξεφύγει από την κεραία της τηλεόρασης, το κράτος θα προσπαθήσει να το προλάβει με τις αστυνομικές του δυνάμεις. Δεν είναι λίγες οι φόρες όπου το εργατικό και το φοιτητικό κίνημα στην προσπάθεια τους να διεκδικήσουν θεμελιώδη δικαιώματα τους, εμποδίζονται με βίαιο τρόπο από την αστυνομία. Ας μην ξεχνάμε τις άγριες συλλήψεις αθώων φοιτητών του κινήματος 06-07 την χρήση χημικών έναντι αγροτών τον περασμένο Γενάρη ή ακόμη τον ξυλοδαρμό συνταξιούχων από άντρες των ΜΑΤ επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ κ.α. Με την χρήση λοιπόν χημικών, σωματικής βίας, αλλά και παρανομών συλλήψεων να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του προγράμματος προστασίας του πολίτη, η Ελληνική Αστυνομία φροντίζει εδώ και χρόνια να τιμωρεί όσους διεκδικούν μια καλύτερη κοινωνία και να τρομοκρατεί τους υπόλοιπους πολίτες δίνοντας τους έτσι μια ακόμη αφορμή για να αποποιηθούν των ευθυνών τους ως πολίτες και να παραμείνουν αδρανείς. Το ερώτημα λοιπόν είναι, αν θα υποκύψει ο καθένας από εμάς σε αυτόν τον κρατικό εκβιασμό.

Δεκέμβρης 2008

Η δολοφονία του 15 χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου την 6η Δεκεμβρη 2008 αποτέλεσε την αφορμή για να ξεσπάσει η κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη, μια τομή για τους εγχώριους κοινωνικούς αγώνες. Στις ρίζες τις έκρηξης αυτής βρίσκονται μια σειρά αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας απέναντι στις μεταρρυθμιστικές λογικές που προωθεί η κυβέρνηση, για το «μαύρο» μέλλον που μας ετοιμάζουν…
Στην συγκεκριμένη περίοδο όπου η παγκόσμια οικονομική κρίση βρίσκεται στο αποκορύφωμά της –με άμεσες συνέπειες: την εργασιακή και ασφαλιστική ανασφάλεια, την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τον εργασιακό μεσαίωνα, την νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση, την ρατσιστική έξαρση, την εργοδοτική τρομοκρατία- το φοιτητικό κινήμα πρέπει ενεργοποιηθεί και να –αντι-δράσει επιθετικά, αγωνιζόμενο για τα δικαιώματά του.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν η φυσική συνέχεια των κινημάτων για το ασφαλιστικό, για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και αποτελεί εφαλτήριο νέων αγώνων απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές που υποβαθμίζουν και χρησιμοποιούν τον άνθρωπο στο βωμό του καπιταλισμού.Η εξέγερση αυτή είχε πολύ σημαντικό χαρακτήρα εφόσον στάθηκε το πρώτο βήμα για τη συνένωση μαθητικού, φοιτητικού, εργατικού, κινήματος σε κοινό αγώνα απέναντι σε ένα σύστημα που οργανώνει απάνθρωπα όλες τις πτυχές της ζωής μας. Άλλωστε τα κινήματα που συγκροτούνται με μαζική συμμετοχή φορέων και συνελεύσεων, ειδικά όταν υιοθετούν οξυμένες μορφές πάλης (π.χ. καταλήψεις, διαδηλώσεις κλπ) είναι τα πιο απειλητικά για την κυβερνητική εξουσία.

Ο διαρκής εμπαιγμός, ο κυνισμός και η διαφθορά του πολιτικού συστήματος δημιούργησαν τον Δεκέμβρη που με την σειρά του ήρθε να εκφοβίσει και να εκβιάσει τους εκφραστές του πολιτικού συστήματος.
Στην κατεύθυνση περιορισμού της αμφισβήτησης που έχει ακολουθήσει την κινηματική αυτή έξαρση λοιπόν, η κυβέρνηση αντιδραστικοποιεί την πολιτική της για την τρομοκράτηση και πειθάρχηση του κινήματος, την καταστολή και απονομιμοποίησή του, προωθώντας νομοσχέδια για την κουκούλα στις διαδηλώσεις, ασκώντας πιέσεις για την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου σε κάθε ευκαιρία, αλλά και με την ενίσχυση της παρουσίας της αστυνομίας και των δυνάμεων καταστολής.
Μπορούμε να παρατηρήσουμε μετά το Δεκέμβρη την ένταση της καταστολής και άμεσα. Πέρα από την κίνηση της κυβέρνησης να αυξήσει τον αριθμό των αστυνομικών και των δυνάμεων καταστολής, είναι πια καθημερινό φαινόμενο οι περιπολίες σε γειτονιές και η παρουσία δυνάμεων καταστολής σε περισσότερα κεντρικά σημεία. Ακόμα μπορούμε να δούμε την επιθετική τους στάση στις πορείες και άλλες κινητοποιήσεις, ενδεικτική της αντιδραστικής πολιτικής που προωθείται κεντρικά.

Παρά την επιθετική στάση της κυβέρνησης, το κίνημα του Δεκέμβρη έδειξε μια πρωτοφανή μαζικότητα και αλληλεγγύη μεταξύ των φορέων του. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά που ανέπτυξαν οι εξεγερμένοι μαθητές ήταν πρωτοφανή, καθώς και η ενεργοποίηση μεταναστών, ανασφάλιστων εργαζομένων και ανέργων. Το φοιτητικό κίνημα αναζωπυρώθηκε και πρωτοστάτησε στα γεγονότα του Δεκέμβρη στρέφοντας τους πολιτικούς συσχετισμούς δύναμης προς το μέρος του. Αυτό επετεύχθη παρά την κατάπτυστη στάση των εκπροσώπων της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ, οι οποίοι κράτησαν ξεκάθαρα εχθρική στάση απέναντι στις φοιτητικές κινητοποιήσεις προσπαθώντας να μπλοκάρουν τις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων που προωθούσαν τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος. Από την άλλη, εκτονωτικό ρόλο είχε η ΠΚΣ η οποία επιχείρησε να εγκλωβίσει την κοινωνική έκρηξη στα στενά κομματικά πλαίσια που έθεσε η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ.
Παράλληλα με τα παραπάνω, πρέπει να κάνουμε σαφές ότι δεν αγνοούμε τις ανεπάρκειες του Δεκέμβρη και των πολιτικών δυνάμεων που συμμετείχαν σε αυτόν. Το κυριότερο ζήτημα ήταν η αδυναμία να μετουσιωθεί η αυθόρμητη λαϊκή οργή σε συνειδητή πολιτική δράση η οποία θα συγκροτούσε ένα μαζικό, διαρκές λαϊκό κίνημα σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Σε αυτά τα πλαίσια ασκούμε την αυτοκριτική μας καθώς παρά τη συνεπή παρουσία μας σε αγωνιστικές διαδικασίες δεν κατορθώσαμε να χαράξουμε την κατάλληλη στρατηγική που θα προσέδιδε ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά στα υποκείμενα του Δεκέμβρη και θα δημιουργούσε τις αναγκαίες επαναστατικές δομές.
Συνεπώς, δεν αποθεώνουμε το Δεκέμβρη αλλά διδασκόμαστε από αυτόν και προετοιμάζουμε τη δράση μας για τους νικηφόρους αγώνες του αύριο.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

«Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι ,σε κάθε εποχή, οι κυρίαρχες ιδέες» Καρλ Μαρξ

Είναι χαρακτηριστική ιδιότητα σχεδόν κάθε κοινωνικού σχηματισμού να καλύπτεται με υπερβατικούς «μανδύες». Έτσι, η φεουδαρχική κοινωνία του Μεσαίωνα κρύβει τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της πίσω από το ιδεολόγημα του Θείου στοιχείου που υποτίθεται ότι επιτάσσει την βασιλική εξουσία και τη δουλοκτησία. Τη διαδικασία αυτή τη συναντάμε σε ακραία μορφή στον καπιταλισμό, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του οποίου έχουν αξιοποιήσει διάφορες έννοιες για να εξομαλύνουν τις ταξικές συγκρούσεις. Σε αυτά τα πλαίσια, ο καπιταλισμός και οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς θεωρήθηκαν κατά καιρούς είτε ως ο πλέον «λογικός» τρόπος κοινωνικής οργάνωσης, είτε ο πιο «ακριβοδίκαιος» είτε ως ο μόνος «συμβατός» με την ανθρώπινη φύση ( λες και η ανθρώπινη φύση είναι κάτι το ανιστορικό και απαράλλαχτο μέσα στη διαδικασία της εξέλιξης). Ιδιαίτερα μετά την πτώση των σοβιετικών κρατών, οι ιδεολόγοι της άρχουσας τάξης αποθρασύνθηκαν πλήρως, φτάνοντας στο σημείο να μιλήσουν για «τέλος της ιστορίας», υπονοώντας ότι το καπιταλιστικό σύστημα είχε κερδίσει τη θέση του στην αιωνιότητα αφού κανείς πλέον δεν θα μπορούσε να το απειλήσει. Έτσι, τη δεκαετία του ’90 και καθώς οι προηγμένες δυτικές χώρες(με την καθοδήγηση της Ε.Ε.) «δένονταν» όλο και περισσότερο με τα νεοφιλελεύθερα ιδεώδη συνεχώς λιγόστευαν οι φωνές αμφισβήτησης του συστήματος. Σε αυτό το σημείο, τα αστικά ιδεολογήματα έφτασαν στο απόγειο της δόξας τους ενώ η αλαζονεία των εκφραστών τους έφτασε στο απροχώρητο.

Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα και αποδείχθηκε για πολλοστή φορά πως οι ιδεολογικές αυταπάτες ωχριούν μπροστά στην πραγματική εξέλιξη της οικονομικής ζωής. Οι εργαζόμενοι έχοντας αποδεχθεί σιωπηρά τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, είδαν στην αυγή της νέας χιλιετίας, την αναβίωση μεσαιωνικών συνθηκών εργασίας ενώ η περίφημη «αδιάκοπη ανάπτυξη» που θα εκμηδένιζε την ανεργία δεν φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα. Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί η βαθύτερη κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου μετά το 1929, η οποία έχει εδώ και ένα χρόνο καθοριστικό αντίκτυπο στις συνειδήσεις των εργαζόμενων. Με την ανεργία να εκτοξεύεται σε χώρες προπύργια της πολιτικής της Ε.Ε. (π.χ. Ισπανία 15% του ενεργού πληθυσμού) και με ξεκάθαρη τη διάθεση του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου να εντείνει την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα (βλέπε προγράμματα stage, έκθεση Σερκας), ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζόμενων και της νεολαίας μπήκε σε μια διαδικασία απόρριψης των αστικών ιδεολογημάτων. Πρόκειται για ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη αν σκεφθούμε ότι δεν αφορά μόνο μέλη και αγωνιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς αλλά υποκείμενα από όλο το πολιτικό φάσμα, τα οποία βιώνουν αυτή την περίοδο την πιο βίαιη αντίφαση ανάμεσα στην κοινωνική τους ύπαρξη και στον τρόπο σκέψης τους. Η αλλαγή αυτή των συσχετισμών επηρέασε σε ένα βαθμό ακόμα και τους αστικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς, οι οποίοι μπροστά στην έξαρση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αναγκάστηκαν να περιορίσουν τις μεταφυσικές φαντασιοπληξίες τους για ένα «δίκαιο σύστημα» που οργανώνει η σοφά «αυτορυθμιζόμενη αγορά».

Το ζήτημα είναι πώς θα συγκάλυπταν αυτή τη φορά οι αστικοί θεσμοί τα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης προκειμένου να μη μειωθούν ούτε ποσοστιαίο χιλιοστό τα κέρδη του κεφαλαίο. Στην ουσία, πώς θα δικαιολογούσαν την σχεδόν άνευ όρων παροχή δισεκατομμυρίων ευρώ στο τραπεζικό κεφάλαιο (το Ελληνικό κράτος εξασφάλισε 28 δις)την ώρα που η εργατική τάξη καθώς και τα διάφορα (μισθωτά ή μη) μικροαστικά στρώματα βιώνουν τη συνεχή επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου; Σε αυτή την περίπτωση χρειάστηκε να καταφύγουν στο κατασκεύασμα της «αναγκαιότητας», υπαινισσόμενοι ότι είναι αναγκαία η ενίσχυση των τραπεζών από τους φόρους των εργαζόμενων προκειμένου να αποφευχθεί η καθολική κατάρρευση της οικονομίας που θα οδηγούσε τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού στην ανέχεια. Στην περίπτωση αυτή, οι ιδεολόγοι της άρχουσας τάξης χρειάστηκε να παραδεχθούν μια μικρή αλήθεια για να καλύψουν πίσω της ένα πολύ μεγαλύτερο ψέμα. Η αλήθεια , που υπονόησαν, είναι ότι μετά από τόσες δεκαετίες κυριαρχίας το καπιταλιστικό σύστημα έχει κατορθώσει να αναδιαρθρώσει κάθε τομέα της κοινωνίας επιβάλλοντας σε κάθε περίπτωση τους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί η ολοένα και μεγαλύτερη σύμφυση των άλλων μορφών κεφαλαίου (εμπορικό, βιομηχανικό) στο τραπεζικό και γίνεται φανερή η αυξανόμενη εξάρτηση του συνόλου της κοινωνίας από το τραπεζικό σύστημα. Σε αυτά τα πλαίσια, κανείς δεν θα αρνηθεί ότι η επιβίωση των τραπεζών αποτελεί μια αναγκαιότητα μέσα στις σημερινές καπιταλιστικές συνθήκες, με την οποία συνδέεται με ποικίλους τρόπους το σύνολο του λαού. Η μεγάλη απάτη όμως, στην οποία προσπαθούν να παρασύρουν τους εργαζόμενους, είναι ότι δεν είναι δυνατό να ξεπεραστεί αυτή η σχέση εξάρτησης συνεπώς είναι «προς το συμφέρον όλων» η υποταγή σε αυτή και η διαχείριση της. Αποκρύπτουν έτσι ότι η επαναστατική δραστηριότητα του λαού μπορεί να καταστήσει απαρχαιωμένη αυτή την αναγκαιότητα, η οποία στέκεται πλέον εμπόδιο στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Οι τράπεζες, ως παράγοντας οργάνωσης της οικονομίας, είναι πλέον εμφανώς ανίκανες να διαχειριστούν , προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας, τις άνευ προηγουμένου ανεπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις. Έτσι, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν συμμετέχοντας στις διαμάχες των αστικών κομμάτων για το αν πρέπει να χαριστεί το α ή το β ποσό στο τραπεζικό σύστημα

Συνεπώς, ας μην τρέφουμε αυταπάτες, το τελευταίο ιδεολογικό αποκούμπι του καπιταλισμού δεν θα καταρριφθεί καθόλου εύκολα και δεν αρκεί να ξεπεραστεί στην σκέψη των αγωνιστών της Αριστεράς. Έτσι, το καπιταλιστικό σύστημα έρχεται αντιμέτωπο με εσωτερικές αντιφάσεις του που όσα ιδεολογήματα και αν επιστρατεύσει δεν μπορεί να βρει λύσεις όσο στρέφεται στις ταξικές δομές που το ίδιο έχει δημιουργήσει. Η λύση έρχεται μέσα από την επαναστατική δραστηριότητα των μαζών που διεκδικώντας την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον εργατικό έλεγχο, βάζουν ταφόπλακα στα αστικά ιδεολογήματα.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Καλεσμα σε Πορεία: Πεμπτη 10/9

Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος δείχνουν ότι το αστικό μπλοκ δεν ντρέπεται να κρύψει τις προθέσεις του. Η δεξιά ( λέγε με Ν.Δ.) μα και η αριστερή (λέγε με ΠΑΣΟΚ) μπότα του κεφαλαίου συμφωνούν απόλυτα ότι το «εθνικό συμφέρον» επιτάσσει ένα νέο γύρο επίθεσης στα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζόμενων. Ενορχηστρωτής της επίθεσης είναι –όπως πάντα- η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εξέφρασε την ανάγκη για «πάγωμα» μισθών και συντάξεων προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση. Συνένοχος στο νέο γύρο εγκλημάτων που σχεδιάζονται, στέκεται η υποταγμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία όταν δεν κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, καλεί τους εργαζόμενους σε κινητοποιήσεις με αίτημα να μην ξεπουληθούν πλήρως τα εργασιακά δικαιώματα. Ουσιαστικά, ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός συνδιαλλάσσεται με το κεφάλαιο παρακαλώντας να καταπατηθούν «με μέτρο» τα δικαιώματα των εργαζόμενων.
Μπροστά στο σκηνικό αυτό που μεθοδικά έχει στηθεί, οι εργαζόμενοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τα αστικά κόμματα αλλά ούτε από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες τους. Ιδιαίτερα το διάστημα από το Δεκέμβρη και μετά έγιναν τα πρώτα αισιόδοξα βήματα για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος με τη χάραξη νέας στρατηγικής που περιλαμβάνει ριζοσπαστικούς στόχους και νέες μορφές οργάνωσης. Μέσα από την αναβάθμιση του ρόλου των πρωτοβάθμιων σωματείων, προχωράει η ρήξη με λογικές υποταγής και αυτοπεριορισμού του κινήματος, οι οποίες προωθούνται με συνέπεια από τους συνδικαλιστές εκπροσώπους των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και οι οποίες έχουν καθηλώσει και ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς. Όμως η βαθύτατη οικονομική κρίση έχει αποκαλύψει την αναποτελεσματικότητα τέτοιων στρατηγικών καθώς η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων πιέζει ,περισσότερο από ποτέ, για ένα ριζοσπαστικό, νικηφόρο κίνημα που θα φέρει τη διέξοδο από την κρίση. Σε αυτή τη λογική, τα ριζοσπαστικά τμήματα των εργαζόμενων αγωνίζονται προκειμένου να συνδέσουν την ικανοποίηση των άμεσων αιτημάτων τους με στρατηγικές που θα φέρουν τη ρήξη με το κατεστημένο και την ανατροπή του σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Σε αυτά τα πλαίσια, ορθώνονται δύο επιλογές στους φοιτητές. Είτε να επικεντρωθούν αποκλειστικά στην εξεταστική του Σεπτέμβρη και να αγνοήσουν τις ταξικές συγκρούσεις που εντείνονται γύρω τους, είτε να επιλέξουν το δρόμο της συσπείρωσης με τα πρωτοπόρα τμήματα των εργαζόμενων και της έμπρακτης αλληλεγγύης στον αγώνα για ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και οικοδόμηση των βάσεων της εργατικής εξουσίας.
Εμείς, ως ΑΝΤΙΔΟΤΟ-ΕΑΑΚ, πιστεύουμε ότι τα συμφέροντα του φοιτητικού κινήματος είναι άρρηκτα δεμένα με αυτά του εργατικού και δεν τρέφουμε αυταπάτες για την ύπαρξη ενός «υπερταξικού» φοιτητικού κινήματος όπως το φαντάζονται οπορτουνιστικές δυνάμεις της σχολής μας π.χ. ΠΑΣΠ. Συνεπώς, καλούμε τους φοιτητές να συμμετάσχουν στην πορεία των πρωτοβάθμιων σωματείων στις 10/9, 19.30 στα Χαυτεία.

Ενισχύουμε τον αγώνα των εργαζόμενων για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών της Ε.Ε. και τη σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Ποεδρικές Εκλογές 22/6

Σήμερα στη σχολή μας πραγματοποιούνται εκλογές με σκοπό την ανάδειξη προέδρου (και αναπληρωτή αυτού) του τμήματος. Η ημερομηνία που επιλέχθηκε για την πραγματοποίηση της διαδικασίας μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι, μιας και –εν μέσω εξεταστικής - η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών δεν έχει καθημερινή επαφή με τη σχολή και ως εκ τούτου δεν ενημερώνεται για τα τρέχοντα ζητήματα.
Επιλέγουν λοιπόν με αυτή την τακτική να μην έρθουν σε ευθεία σύγκρουση με το φοιτητικό σώμα και τις διεκδικήσεις αυτού αλλά να υλοποιήσουν σχεδόν υπόγεια τις επιθυμίες τους (που –τι σύμπτωση!- ταυτίζονται με το γράμμα του –νέου!- νόμου).

Εμείς, το Αντίδοτο Φαρμακευτικής, επιλέγουμε να απέχουμε από αυτή τη διαδικασία, (αλλά και από κάθε άλλη παρόμοια) που στοχεύει στη δημιουργία και ισχυροποίηση αντιδραστικών μονοπρόσωπων οργάνων όπως ο πρόεδρος σχολής και ο πρύτανης ιδρύματος. Γιατί τέτοια όργανα το μόνο που κάνουν είναι να πιέζουν για την υλοποίηση των υπουργικών εντολών που –αν μη τι άλλο- μόνο υπέρ των φοιτητών δεν είναι…
Φέτος θα εφαρμοστεί και για πρώτη φορά το μέτρο της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών (σύμφωνα με το νέο νόμο πλαίσιο) έναντι της ψηφοφορίας μόνο των εκπροσώπων που ίσχυε μέχρι πρότινος .
Το μέτρο αυτό, αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται άκρως δημοκρατικό και δείχνει ότι θα τονώσει τις συμμετοχικές διαδικασίες εις βάρος των πελατειακών σχέσεων, μόνο ως τέτοιο δεν μπορεί να εκληφθεί!
Ουσιαστικά τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο στο πεδίο των προεδρικών εκλογών, μιας και , έχοντας σαν αβάντα την περίοδο διενέργειας αυτών -εν μέσω εξεταστικής η κινητικότητα των σχολών είναι σαφέστατα μειωμένη έως ανύπαρκτη- οι φοιτητικές παρατάξεις ενεργοποιούν ανάλογα με τα συμφέροντά τους το εκλογικό τους ‘’χαρέμι’’ , ώστε να προσέλθουν στις κάλπες και να αναδείξουν τον «καλύτερο».

Ποιος όμως είναι ο καλύτερος και πως είναι σε θέση οι φοιτητές που προέρχονται αυτοβούλως –χωρίς την ανάμιξη των παρατάξεων- να τον γνωρίζουν όταν οι υποψήφιοι γίνονται γνωστοί λίγες μέρες πριν ενώ το έργο τους, οι ιδέες τους και κυρίως οι προθέσεις τους για τη σχολή , παραμένουν άγνωστα ακόμα και μετά τις εκλογές;

Και εδώ είναι που οι παρατάξεις αναλαμβάνουν για ακόμα μία φορά το ρόλο του καλού σαμαρίτη- καθοδηγητή που θα ενημερώσουν τους φοιτητές για τη διαδικασία!!Και αυτή η ενημέρωση..μόνο αμερόληπτη δεν θα είναι...

Απέχουμε λοιπόν γιατί αρνούμαστε να συμβάλλουμε στην οικοδόμηση σιδηρών ατόμων –πρόεδρος , πρύτανης κλπ- που θα συγκροτούν πειθαρχικά συμβούλια και θα άρουν το άσυλο όποτε θέλουν!
Που θα μειώνουν τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων μας και θα μειώνουν τη διάρκεια της εξεταστικής μας κατά το δοκούν! που θα ενισχύουν τις πελατειακές σχέσεις με τις φοιτητικές παρατάξεις ανάλογα με τα συμφέροντά τους !
Άτομα που εφαρμόζουν τελικά το νόμο πλαίσιο, τη διαδικασία της Μπολόνια και όλα αυτά στα οποία το φοιτητικό κίνημα εναντιώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα…

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση της διαπλοκής και των συμφερόντων εμείς προτάσσουμε το δρόμο των Γενικών Συνελεύσεων, των αμεσοδημοκρατικών οργάνων και της διαφάνειας, αναγνωρίζοντας αυτά ως τα μόνα υπεύθυνα για τη λήψη αποφάσεων.
Γιατί αυτές είναι οι αποφάσεις που οφείλουν να μεταφέρονται και να τηρούνται σε κάθε διαδικασία και όχι η ‘απλή’ γνώμη των εκπροσώπων.

Δεν δίνουμε λευκή επιταγή, ούτε αναθέτουμε τις ευθύνες μας σε κανέναν!!
Συλλογικά αποφασίζουμε για το μέλλον μας!!

Νέο Σχήμα στη Φαρμακευτική

Τι μας οδήγησε στη δημιουργία νέου σχήματος??

Τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση – και κάτω από τις επιταγές της ΕΕ και τη σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ- επιχειρεί να επιτύχει μια άκρως αντιδραστική μεταρρύθμιση, τόσο στο χώρο του πανεπιστημίου όσο και στην κοινωνία ευρύτερα. Μετά την αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του Αρ.16 (που μπλόκαρε το γιγάντιο φοιτητικό κίνημα του 2006-2007) η κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει από την πίσω πόρτα τις νεοφιλελεύθερες και από τη μεριά του κεφαλαίου ρυθμίσεις της μέσω του νόμου πλαισίου που ψηφίστηκε .
Παράλληλα και με την παγκόσμια οικονομική κρίση να μαστίζει την πλειοψηφία του πληθυσμού (ήδη η ανεργία , και κυρίως στα νεαρότερα στρώματα της κοινωνίας, έχει αυξηθεί κατακόρυφα) , δίνεται πάτημα στους εργοδότες για να προωθήσουν ελαστικά ωράρια και ανασφάλιστη εργασία( προβάλλουν τα προγράμματα stage και τα τετράωρα σαν όαση) και να εντείνουν τις αναίτιες απολύσεις εργαζομένων (βλ. Νίκος Νικολόπουλος στα JUMBO, Πατάκης κ.ά.) περισσότερο από ποτέ ακυρώνοντας έτσι θεμελιώδεις κατακτήσεις του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Το γενικότερο αρνητικό κλίμα δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και τη σχολή μας , η οποία φαίνεται να ενσωματώνει με το πέρασμα του χρόνου όλο και περισσότερες πτυχές της αντιδραστικών νομοσχεδίων. Και πώς να μη συμβεί αυτό όταν οι μεταρρυθμιστές δεν βρίσκουν ισχυρές αντιστάσεις απέναντι τους; Αναλύοντας λίγο τα αποτελέσματα των τελευταίων φοιτητικών εκλογών, εύκολα διαπιστώνουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του φοιτητικού σώματος δεν συμμετείχε στη διαδικασία αδιαφορώντας έτσι για όλα τα παραπάνω!
Παρατηρείτε επίσης έλλειψη συσπείρωσης των φοιτητών της σχολής γύρω από έναν αριστερό πόλο που θα μπορέσει άμεσα να συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική και να επιφέρει νίκες. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτές οι εκλογές διεξήχθησαν κάτω από τη σκιά του Δεκέμβρη, της επίθεσης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα – και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει- και τις επιθέσεις που καθημερινά δέχεται το πανεπιστημιακό άσυλο….

Τι πρεσβεύουν όμως οι υπόλοιπες δυνάμεις της σχολής μας??

ΔΑΠ: ο κύριος εκφραστής της κυβέρνησης και της πολιτικής της στο χώρο του πανεπιστημίου. Η ‘’δύναμη αλλαγής’’ που στα πλαίσια του οράματός της προσπαθεί να βγάλει λάδι τους κρατικούς δολοφόνους και ληστές που στοχοποίησε η εξέγερση του Δεκέμβρη. Είναι η παράταξη που υπερασπίζεται με κάθε τρόπο τις επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις καθώς και την εφαρμογή των κοινοτικών οδηγιών.
ΠΑΣΠ: ακόμα μια φοιτητική παράταξη χωρίς ουσιαστικές πολιτικές θέσεις. Παρά τα ‘’αγωνιστικά τσιτάτα΄΄ της και την ΄΄αριστερή στροφή΄΄ που επικαλούνται , δεν προσπαθούν να αφυπνίσουν πολιτικά το φοιτητικό κόσμο αλλά επιδιώκουν μόνο την απολίτικη εκλογική στήριξή τους. Στις Γενικές Συνελεύσεις (αν και όποτε αυτές γίνονται) τίθεται κατά των επιχειρούμενων αλλαγών παρ’όλα αυτά όχι μόνο δεν κάνει τίποτα για να αντισταθεί σε αυτές αλλά υποστηρίζει και αρκετές πτυχές τους (διεκδικεί παραπέρα επιχειρηματικοποίηση, ανταγωνιστικότητα κ.α. μέσω ατομικού φακέλου προσόντων, πιστωτικών μονάδων κλπ)

Τόσο η ΔΑΠ όσο και η ΠΑΣΠ είναι δυνάμεις που απαξιώνουν πλήρως την πολιτική παρέμβαση στη σχολή ενώ προσπαθούν να εγκλωβίσουν τον κόσμο μέσα από τα super party, τα big events, τις δωρεάν σημειώσεις και τις εκδρομές που διοργανώνουν. Και οι δύο αποφεύγουν με κάθε τρόπο τη διαδικασία της γενικής συνέλευσης μιας και εκεί φαίνονται οι πραγματικές πολιτικές θέσεις τους. Στήριξη των παρατάξεων αυτών λοιπόν σημαίνει ενίσχυση του κλίματος συναίνεσης και απαισιοδοξίας ενός κόσμου που κυριαρχεί η λογική του «σκύψε κι άλλο το κεφάλι» και του ατομικού δρόμου.

ΠΚΣ: η ΠΚΣ με τις μόνιμα αγωνιστικές, δήθεν επιθετικές κορώνες της, προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι μόνο αυτή και ο κομματικός της φορέας (ΚΚΕ) κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και συνεπώς χρίζουν της αμέριστης στήριξης του φοιτητικού σώματος. Στην πραγματικότητα εμμένουν στην κομματική τους περιχαράκωση, στη στείρα καταγγελία, στην υποτίμηση του πολιτικού αγώνα(δε συμμετέχει σε διαδικασίες αν δεν τις ελέγχει απόλυτα) και με τη χωρίς πλάνο «αντεπίθεση». Στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας αρνείται –σχεδόν πάντα- να συνδιαμορφώσει με τις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς (όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο) και δεν καταβάλει την παραμικρή προσπάθεια να δώσει απαντήσεις σε καθημερινά ζητήματα των φοιτητών. Χαρακτηριστική υπήρξε η στάση της το Δεκέμβρη που έπαιξε ουσιαστικά το ρόλο θερμοστάτη για το κίνημα , κάνοντας χωριστές πορείες και ασκώντας δεξιά κριτική στον κόσμο που συμμετείχε στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις.

ΔΙΚΤΥΟ-ΑΡΕΝ: παρ’ ότι πιο αγωνιστικό από τις υπόλοιπες δυνάμεις δεν καταφέρνει να συσπειρώσει τον αριστερό χώρο της σχολής ώστε να δημιουργηθεί ένας αξιόλογος «αριστερός πόλος» εξαιτίας των αντιφάσεων στο εσωτερικό της( υποστηρίζουν τις Γ.Σ. ως ανώτατο όργανο χωρίς ουσιαστικά να τις καλούν, δεν παρεμβαίνουν δυναμικά σε βασικά καθημερινά ζητήματα της σχολής –στη σχολή μας έγιναν ανεμπόδιστα εργαστήρια την ημέρα των φοιτητικών εκλογών- κ.ά.). Τάσσεται υπέρ μιας πιο αριστερής διαχείρισης του συστήματος και όχι της ανατροπής του ενώ ορισμένες φορές, επιχειρεί το εκλογικό καπέλωμα των κινημάτων. Η ΑΡΕΝ λόγω της σύνδεσης της με τον ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται πολλές φορές να αναδιπλώσει τις πολιτικές της προκειμένου να μην ζημιωθεί εκλογικά ανατρέποντας έτσι και τα όποια κινηματικά αντανακλαστικά έχει. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η στάση της τον Ιανουάριο όπου προκειμένου να μην έχει πολιτικό κόστος ο χώρος τους, όχι απλά δεν πρότειναν συνέχεια και κορύφωση των κινητοποιήσεων, αλλά ουσιαστικά δεν ξανατέθηκε ζήτημα γενικής συνέλευσης!

Τι είμαστε τελικά εμείς??

Απέναντι στο αβέβαιο μέλλον που μας ετοιμάζουν αλλά και το μουντό παρόν που βιώνουμε, προτάσσουμε το δρόμο των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και των συλλογικών διεκδικήσεων. Προτάσσουμε ως ανώτατο όργανο του φοιτητικού συλλόγου τις Γενικές Συνελεύσεις αφού μόνο εκεί μπορούν να συμμετέχουν κι να ακουστούν όλοι πραγματικά οι φοιτητές και οι διαφορετικές απόψεις, εξασφαλίζοντας έτσι τον πλουραλισμό –βασικό στοιχείο της δημοκρατίας. Έξω από αυτιστικές λογικές επιδιώκουμε τη σύνδεσή μας με τον υπόλοιπο φοιτητικό κόσμο αλλά και την κοινωνία εν γένει καθώς και την εξωτερίκευση των αιτημάτων και ανησυχιών μας. Έτσι κρίνοντας απαραίτητο τον πανελλαδικό συντονισμό των Φ.Σ. (ειδικά σε κινηματικές περιόδους) τασσόμαστε υπέρ του ενιαίου βηματισμού μέσω των αποφάσεων που προκύπτουν από το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων και επιδιώκουμε σύνδεσή μας με το εργατικό και μαθητικό κίνημα.
Ως αριστερή δύναμη θεωρούμε ότι στο χώρο μας δεν ταιριάζουν λογικές συνδιαχείρησης και συνδιοίκησης με τις ανώτερες πανεπιστημιακές αρχές καθώς τα συμφέροντα των τελευταίων αρκετές φορές είναι αντικρουόμενα με της πλειοψηφίας των φοιτητών.
Τέλος παλεύουμε συλλογικά(και όχι με όρους ανάθεσης) για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλες και όλους και απεμπλοκή του πτυχίου μας από τον εργασιακό μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν.

Σχήμα: Το Αντίδοτο είναι σχήμα, μια ζωντανή, ανοικτή πολιτική συλλογικότητα και όχι παράταξη. Προαπαιτούμενο αποτελεί η αμεσοδημοκρατική λειτουργία και ο διάλογος, με καλά οργανωμένο και προετοιμασμένο τρόπο των συζητήσεων. Η καλύτερη κατά το δυνατόν απόφαση επιτάσσει κάθε φορά τη σωστή εξέταση όλων των παραμέτρων, την ανάδειξη του πλούτου των διαφορετικών απόψεων και την πιο ενιαία απόφαση και ενότητα στην πράξη.

Όμως η Ε.Α.Α.Κ. τι είναι και τελικά εμείς γιατί συμμετέχουμε σε αυτήν;

Τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. συγκροτήθηκαν το 1991 πάνω στις φλόγες του κινήματος που ανέτρεψε το νόμο του Κοντογιαννόπουλου. Ήταν μια εποχή που οι δυνάμεις της ΔΑΠ χτυπούσαν βίαια τις φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις με αποκορύφωμα τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα από στέλεχος της ΟΝΝΕΔ. Εκείνη την περίοδο ο κόσμος της αριστεράς και των αγώνων συναντήθηκε στις επιτροπές καταλήψεων και μαζί με την ενεργή υποστήριξη του δυναμικού της ριζοσπαστικής αριστεράς δημιουργήθηκε η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση.
Από τότε μέχρι σήμερα πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος των σχημάτων της Ε.Α.Α.Κ. σε όλες τις μεγάλες (ν/σ Κοντογιαννόπουλου, ν/σ Αρσένη, αρ.16 και άλλα) και ή μικρές (σπάσιμο μαθημάτων αλυσίδας και άλλων εσωτερικών περιοριστικών κανονισμών) μάχες του φοιτητικού κινήματος απέναντι στις επιλογές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Εδώ και 18 χρόνια αναρωτιούνται τα κομματικά επιτελεία και οι αντίστοιχοι φορείς τους στα πανεπιστήμια για το πώς είναι δυνατόν μια τέτοια «παραφωνία» χωρίς οικονομική ενίσχυση και στήριξη από τα ΜΜΕ να συνεχίζει να υπάρχει και να τους δημιουργεί προβλήματα αυξάνοντας παράλληλα τις δυνάμεις της.
Τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. έχουν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να υπάρχουν γιατί είναι αυτά που προωθούν την παραγωγή πολιτικής και λήψης αποφάσεων από τα κάτω, δραστηριοποιώντας τους φοιτητές μέσα από τις γενικές συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες , μακριά από λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης , βοηθώντας την ανάπτυξη νικηφόρων κινημάτων. Γιατί τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. δεν αρκούνται να παλεύουν για μικροδιορθώσεις στο αποκρουστικό σκηνικό που ολοένα ορθώνουν γύρω μας αλλά παλεύουν για να το ανατρέψουν συθέμελα. Στηρίζοντας αυτή την ανεξάρτητη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική φωνή, προβάλουμε ένα αντίπαλο δέος και μια «παραφωνία» απέναντι στην καταθλιπτική ομοφωνία του αστικού μπλόκ εξουσίας και των εκφραστών του μέσα στα πανεπιστήμια.
Προβάλλοντας το ανατρεπτικό της περιεχόμενο, αμφισβητώντας τις πτυχές του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος , με τις αντιιεραρχικές και αμεσοδημοκρατικές της δομές και υπηρετώντας τόσα χρόνια το σύνθημα ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ , η Ε.Α.Α.Κ. είναι η πτέρυγα της ανεξάρτητης ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια.

Ένας τέτοιος πολιτικός, πολιτιστικός και κοινωνικός χώρος μπορεί να ανθίσει στις νέες συνθήκες στη σχολή μας.
Αυτή είναι κι η φιλοδοξία μας με τη διαμόρφωση του ανεξάρτητου αριστερού σχήματος φαρμακευτικής, Αντίδοτο.
Αποτελεί και δική μας ευθύνη να βοηθήσουμε σε αυτή την εποχή των συγκλονιστικών αλλαγών να βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας.
Σε αυτό το δρόμο καλούμε όλους/όλες να συμπορευτούν στον αγώνα μας