Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Ποεδρικές Εκλογές 22/6

Σήμερα στη σχολή μας πραγματοποιούνται εκλογές με σκοπό την ανάδειξη προέδρου (και αναπληρωτή αυτού) του τμήματος. Η ημερομηνία που επιλέχθηκε για την πραγματοποίηση της διαδικασίας μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι, μιας και –εν μέσω εξεταστικής - η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών δεν έχει καθημερινή επαφή με τη σχολή και ως εκ τούτου δεν ενημερώνεται για τα τρέχοντα ζητήματα.
Επιλέγουν λοιπόν με αυτή την τακτική να μην έρθουν σε ευθεία σύγκρουση με το φοιτητικό σώμα και τις διεκδικήσεις αυτού αλλά να υλοποιήσουν σχεδόν υπόγεια τις επιθυμίες τους (που –τι σύμπτωση!- ταυτίζονται με το γράμμα του –νέου!- νόμου).

Εμείς, το Αντίδοτο Φαρμακευτικής, επιλέγουμε να απέχουμε από αυτή τη διαδικασία, (αλλά και από κάθε άλλη παρόμοια) που στοχεύει στη δημιουργία και ισχυροποίηση αντιδραστικών μονοπρόσωπων οργάνων όπως ο πρόεδρος σχολής και ο πρύτανης ιδρύματος. Γιατί τέτοια όργανα το μόνο που κάνουν είναι να πιέζουν για την υλοποίηση των υπουργικών εντολών που –αν μη τι άλλο- μόνο υπέρ των φοιτητών δεν είναι…
Φέτος θα εφαρμοστεί και για πρώτη φορά το μέτρο της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών (σύμφωνα με το νέο νόμο πλαίσιο) έναντι της ψηφοφορίας μόνο των εκπροσώπων που ίσχυε μέχρι πρότινος .
Το μέτρο αυτό, αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται άκρως δημοκρατικό και δείχνει ότι θα τονώσει τις συμμετοχικές διαδικασίες εις βάρος των πελατειακών σχέσεων, μόνο ως τέτοιο δεν μπορεί να εκληφθεί!
Ουσιαστικά τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο στο πεδίο των προεδρικών εκλογών, μιας και , έχοντας σαν αβάντα την περίοδο διενέργειας αυτών -εν μέσω εξεταστικής η κινητικότητα των σχολών είναι σαφέστατα μειωμένη έως ανύπαρκτη- οι φοιτητικές παρατάξεις ενεργοποιούν ανάλογα με τα συμφέροντά τους το εκλογικό τους ‘’χαρέμι’’ , ώστε να προσέλθουν στις κάλπες και να αναδείξουν τον «καλύτερο».

Ποιος όμως είναι ο καλύτερος και πως είναι σε θέση οι φοιτητές που προέρχονται αυτοβούλως –χωρίς την ανάμιξη των παρατάξεων- να τον γνωρίζουν όταν οι υποψήφιοι γίνονται γνωστοί λίγες μέρες πριν ενώ το έργο τους, οι ιδέες τους και κυρίως οι προθέσεις τους για τη σχολή , παραμένουν άγνωστα ακόμα και μετά τις εκλογές;

Και εδώ είναι που οι παρατάξεις αναλαμβάνουν για ακόμα μία φορά το ρόλο του καλού σαμαρίτη- καθοδηγητή που θα ενημερώσουν τους φοιτητές για τη διαδικασία!!Και αυτή η ενημέρωση..μόνο αμερόληπτη δεν θα είναι...

Απέχουμε λοιπόν γιατί αρνούμαστε να συμβάλλουμε στην οικοδόμηση σιδηρών ατόμων –πρόεδρος , πρύτανης κλπ- που θα συγκροτούν πειθαρχικά συμβούλια και θα άρουν το άσυλο όποτε θέλουν!
Που θα μειώνουν τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων μας και θα μειώνουν τη διάρκεια της εξεταστικής μας κατά το δοκούν! που θα ενισχύουν τις πελατειακές σχέσεις με τις φοιτητικές παρατάξεις ανάλογα με τα συμφέροντά τους !
Άτομα που εφαρμόζουν τελικά το νόμο πλαίσιο, τη διαδικασία της Μπολόνια και όλα αυτά στα οποία το φοιτητικό κίνημα εναντιώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα…

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση της διαπλοκής και των συμφερόντων εμείς προτάσσουμε το δρόμο των Γενικών Συνελεύσεων, των αμεσοδημοκρατικών οργάνων και της διαφάνειας, αναγνωρίζοντας αυτά ως τα μόνα υπεύθυνα για τη λήψη αποφάσεων.
Γιατί αυτές είναι οι αποφάσεις που οφείλουν να μεταφέρονται και να τηρούνται σε κάθε διαδικασία και όχι η ‘απλή’ γνώμη των εκπροσώπων.

Δεν δίνουμε λευκή επιταγή, ούτε αναθέτουμε τις ευθύνες μας σε κανέναν!!
Συλλογικά αποφασίζουμε για το μέλλον μας!!

Νέο Σχήμα στη Φαρμακευτική

Τι μας οδήγησε στη δημιουργία νέου σχήματος??

Τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση – και κάτω από τις επιταγές της ΕΕ και τη σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ- επιχειρεί να επιτύχει μια άκρως αντιδραστική μεταρρύθμιση, τόσο στο χώρο του πανεπιστημίου όσο και στην κοινωνία ευρύτερα. Μετά την αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του Αρ.16 (που μπλόκαρε το γιγάντιο φοιτητικό κίνημα του 2006-2007) η κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει από την πίσω πόρτα τις νεοφιλελεύθερες και από τη μεριά του κεφαλαίου ρυθμίσεις της μέσω του νόμου πλαισίου που ψηφίστηκε .
Παράλληλα και με την παγκόσμια οικονομική κρίση να μαστίζει την πλειοψηφία του πληθυσμού (ήδη η ανεργία , και κυρίως στα νεαρότερα στρώματα της κοινωνίας, έχει αυξηθεί κατακόρυφα) , δίνεται πάτημα στους εργοδότες για να προωθήσουν ελαστικά ωράρια και ανασφάλιστη εργασία( προβάλλουν τα προγράμματα stage και τα τετράωρα σαν όαση) και να εντείνουν τις αναίτιες απολύσεις εργαζομένων (βλ. Νίκος Νικολόπουλος στα JUMBO, Πατάκης κ.ά.) περισσότερο από ποτέ ακυρώνοντας έτσι θεμελιώδεις κατακτήσεις του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Το γενικότερο αρνητικό κλίμα δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και τη σχολή μας , η οποία φαίνεται να ενσωματώνει με το πέρασμα του χρόνου όλο και περισσότερες πτυχές της αντιδραστικών νομοσχεδίων. Και πώς να μη συμβεί αυτό όταν οι μεταρρυθμιστές δεν βρίσκουν ισχυρές αντιστάσεις απέναντι τους; Αναλύοντας λίγο τα αποτελέσματα των τελευταίων φοιτητικών εκλογών, εύκολα διαπιστώνουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του φοιτητικού σώματος δεν συμμετείχε στη διαδικασία αδιαφορώντας έτσι για όλα τα παραπάνω!
Παρατηρείτε επίσης έλλειψη συσπείρωσης των φοιτητών της σχολής γύρω από έναν αριστερό πόλο που θα μπορέσει άμεσα να συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική και να επιφέρει νίκες. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτές οι εκλογές διεξήχθησαν κάτω από τη σκιά του Δεκέμβρη, της επίθεσης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα – και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει- και τις επιθέσεις που καθημερινά δέχεται το πανεπιστημιακό άσυλο….

Τι πρεσβεύουν όμως οι υπόλοιπες δυνάμεις της σχολής μας??

ΔΑΠ: ο κύριος εκφραστής της κυβέρνησης και της πολιτικής της στο χώρο του πανεπιστημίου. Η ‘’δύναμη αλλαγής’’ που στα πλαίσια του οράματός της προσπαθεί να βγάλει λάδι τους κρατικούς δολοφόνους και ληστές που στοχοποίησε η εξέγερση του Δεκέμβρη. Είναι η παράταξη που υπερασπίζεται με κάθε τρόπο τις επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις καθώς και την εφαρμογή των κοινοτικών οδηγιών.
ΠΑΣΠ: ακόμα μια φοιτητική παράταξη χωρίς ουσιαστικές πολιτικές θέσεις. Παρά τα ‘’αγωνιστικά τσιτάτα΄΄ της και την ΄΄αριστερή στροφή΄΄ που επικαλούνται , δεν προσπαθούν να αφυπνίσουν πολιτικά το φοιτητικό κόσμο αλλά επιδιώκουν μόνο την απολίτικη εκλογική στήριξή τους. Στις Γενικές Συνελεύσεις (αν και όποτε αυτές γίνονται) τίθεται κατά των επιχειρούμενων αλλαγών παρ’όλα αυτά όχι μόνο δεν κάνει τίποτα για να αντισταθεί σε αυτές αλλά υποστηρίζει και αρκετές πτυχές τους (διεκδικεί παραπέρα επιχειρηματικοποίηση, ανταγωνιστικότητα κ.α. μέσω ατομικού φακέλου προσόντων, πιστωτικών μονάδων κλπ)

Τόσο η ΔΑΠ όσο και η ΠΑΣΠ είναι δυνάμεις που απαξιώνουν πλήρως την πολιτική παρέμβαση στη σχολή ενώ προσπαθούν να εγκλωβίσουν τον κόσμο μέσα από τα super party, τα big events, τις δωρεάν σημειώσεις και τις εκδρομές που διοργανώνουν. Και οι δύο αποφεύγουν με κάθε τρόπο τη διαδικασία της γενικής συνέλευσης μιας και εκεί φαίνονται οι πραγματικές πολιτικές θέσεις τους. Στήριξη των παρατάξεων αυτών λοιπόν σημαίνει ενίσχυση του κλίματος συναίνεσης και απαισιοδοξίας ενός κόσμου που κυριαρχεί η λογική του «σκύψε κι άλλο το κεφάλι» και του ατομικού δρόμου.

ΠΚΣ: η ΠΚΣ με τις μόνιμα αγωνιστικές, δήθεν επιθετικές κορώνες της, προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι μόνο αυτή και ο κομματικός της φορέας (ΚΚΕ) κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και συνεπώς χρίζουν της αμέριστης στήριξης του φοιτητικού σώματος. Στην πραγματικότητα εμμένουν στην κομματική τους περιχαράκωση, στη στείρα καταγγελία, στην υποτίμηση του πολιτικού αγώνα(δε συμμετέχει σε διαδικασίες αν δεν τις ελέγχει απόλυτα) και με τη χωρίς πλάνο «αντεπίθεση». Στο όνομα μιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας αρνείται –σχεδόν πάντα- να συνδιαμορφώσει με τις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς (όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο) και δεν καταβάλει την παραμικρή προσπάθεια να δώσει απαντήσεις σε καθημερινά ζητήματα των φοιτητών. Χαρακτηριστική υπήρξε η στάση της το Δεκέμβρη που έπαιξε ουσιαστικά το ρόλο θερμοστάτη για το κίνημα , κάνοντας χωριστές πορείες και ασκώντας δεξιά κριτική στον κόσμο που συμμετείχε στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις.

ΔΙΚΤΥΟ-ΑΡΕΝ: παρ’ ότι πιο αγωνιστικό από τις υπόλοιπες δυνάμεις δεν καταφέρνει να συσπειρώσει τον αριστερό χώρο της σχολής ώστε να δημιουργηθεί ένας αξιόλογος «αριστερός πόλος» εξαιτίας των αντιφάσεων στο εσωτερικό της( υποστηρίζουν τις Γ.Σ. ως ανώτατο όργανο χωρίς ουσιαστικά να τις καλούν, δεν παρεμβαίνουν δυναμικά σε βασικά καθημερινά ζητήματα της σχολής –στη σχολή μας έγιναν ανεμπόδιστα εργαστήρια την ημέρα των φοιτητικών εκλογών- κ.ά.). Τάσσεται υπέρ μιας πιο αριστερής διαχείρισης του συστήματος και όχι της ανατροπής του ενώ ορισμένες φορές, επιχειρεί το εκλογικό καπέλωμα των κινημάτων. Η ΑΡΕΝ λόγω της σύνδεσης της με τον ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται πολλές φορές να αναδιπλώσει τις πολιτικές της προκειμένου να μην ζημιωθεί εκλογικά ανατρέποντας έτσι και τα όποια κινηματικά αντανακλαστικά έχει. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η στάση της τον Ιανουάριο όπου προκειμένου να μην έχει πολιτικό κόστος ο χώρος τους, όχι απλά δεν πρότειναν συνέχεια και κορύφωση των κινητοποιήσεων, αλλά ουσιαστικά δεν ξανατέθηκε ζήτημα γενικής συνέλευσης!

Τι είμαστε τελικά εμείς??

Απέναντι στο αβέβαιο μέλλον που μας ετοιμάζουν αλλά και το μουντό παρόν που βιώνουμε, προτάσσουμε το δρόμο των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και των συλλογικών διεκδικήσεων. Προτάσσουμε ως ανώτατο όργανο του φοιτητικού συλλόγου τις Γενικές Συνελεύσεις αφού μόνο εκεί μπορούν να συμμετέχουν κι να ακουστούν όλοι πραγματικά οι φοιτητές και οι διαφορετικές απόψεις, εξασφαλίζοντας έτσι τον πλουραλισμό –βασικό στοιχείο της δημοκρατίας. Έξω από αυτιστικές λογικές επιδιώκουμε τη σύνδεσή μας με τον υπόλοιπο φοιτητικό κόσμο αλλά και την κοινωνία εν γένει καθώς και την εξωτερίκευση των αιτημάτων και ανησυχιών μας. Έτσι κρίνοντας απαραίτητο τον πανελλαδικό συντονισμό των Φ.Σ. (ειδικά σε κινηματικές περιόδους) τασσόμαστε υπέρ του ενιαίου βηματισμού μέσω των αποφάσεων που προκύπτουν από το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων και επιδιώκουμε σύνδεσή μας με το εργατικό και μαθητικό κίνημα.
Ως αριστερή δύναμη θεωρούμε ότι στο χώρο μας δεν ταιριάζουν λογικές συνδιαχείρησης και συνδιοίκησης με τις ανώτερες πανεπιστημιακές αρχές καθώς τα συμφέροντα των τελευταίων αρκετές φορές είναι αντικρουόμενα με της πλειοψηφίας των φοιτητών.
Τέλος παλεύουμε συλλογικά(και όχι με όρους ανάθεσης) για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλες και όλους και απεμπλοκή του πτυχίου μας από τον εργασιακό μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν.

Σχήμα: Το Αντίδοτο είναι σχήμα, μια ζωντανή, ανοικτή πολιτική συλλογικότητα και όχι παράταξη. Προαπαιτούμενο αποτελεί η αμεσοδημοκρατική λειτουργία και ο διάλογος, με καλά οργανωμένο και προετοιμασμένο τρόπο των συζητήσεων. Η καλύτερη κατά το δυνατόν απόφαση επιτάσσει κάθε φορά τη σωστή εξέταση όλων των παραμέτρων, την ανάδειξη του πλούτου των διαφορετικών απόψεων και την πιο ενιαία απόφαση και ενότητα στην πράξη.

Όμως η Ε.Α.Α.Κ. τι είναι και τελικά εμείς γιατί συμμετέχουμε σε αυτήν;

Τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. συγκροτήθηκαν το 1991 πάνω στις φλόγες του κινήματος που ανέτρεψε το νόμο του Κοντογιαννόπουλου. Ήταν μια εποχή που οι δυνάμεις της ΔΑΠ χτυπούσαν βίαια τις φοιτητικές και μαθητικές καταλήψεις με αποκορύφωμα τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα από στέλεχος της ΟΝΝΕΔ. Εκείνη την περίοδο ο κόσμος της αριστεράς και των αγώνων συναντήθηκε στις επιτροπές καταλήψεων και μαζί με την ενεργή υποστήριξη του δυναμικού της ριζοσπαστικής αριστεράς δημιουργήθηκε η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση.
Από τότε μέχρι σήμερα πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος των σχημάτων της Ε.Α.Α.Κ. σε όλες τις μεγάλες (ν/σ Κοντογιαννόπουλου, ν/σ Αρσένη, αρ.16 και άλλα) και ή μικρές (σπάσιμο μαθημάτων αλυσίδας και άλλων εσωτερικών περιοριστικών κανονισμών) μάχες του φοιτητικού κινήματος απέναντι στις επιλογές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Εδώ και 18 χρόνια αναρωτιούνται τα κομματικά επιτελεία και οι αντίστοιχοι φορείς τους στα πανεπιστήμια για το πώς είναι δυνατόν μια τέτοια «παραφωνία» χωρίς οικονομική ενίσχυση και στήριξη από τα ΜΜΕ να συνεχίζει να υπάρχει και να τους δημιουργεί προβλήματα αυξάνοντας παράλληλα τις δυνάμεις της.
Τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. έχουν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να υπάρχουν γιατί είναι αυτά που προωθούν την παραγωγή πολιτικής και λήψης αποφάσεων από τα κάτω, δραστηριοποιώντας τους φοιτητές μέσα από τις γενικές συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες , μακριά από λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης , βοηθώντας την ανάπτυξη νικηφόρων κινημάτων. Γιατί τα σχήματα της Ε.Α.Α.Κ. δεν αρκούνται να παλεύουν για μικροδιορθώσεις στο αποκρουστικό σκηνικό που ολοένα ορθώνουν γύρω μας αλλά παλεύουν για να το ανατρέψουν συθέμελα. Στηρίζοντας αυτή την ανεξάρτητη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική φωνή, προβάλουμε ένα αντίπαλο δέος και μια «παραφωνία» απέναντι στην καταθλιπτική ομοφωνία του αστικού μπλόκ εξουσίας και των εκφραστών του μέσα στα πανεπιστήμια.
Προβάλλοντας το ανατρεπτικό της περιεχόμενο, αμφισβητώντας τις πτυχές του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος , με τις αντιιεραρχικές και αμεσοδημοκρατικές της δομές και υπηρετώντας τόσα χρόνια το σύνθημα ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ , η Ε.Α.Α.Κ. είναι η πτέρυγα της ανεξάρτητης ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια.

Ένας τέτοιος πολιτικός, πολιτιστικός και κοινωνικός χώρος μπορεί να ανθίσει στις νέες συνθήκες στη σχολή μας.
Αυτή είναι κι η φιλοδοξία μας με τη διαμόρφωση του ανεξάρτητου αριστερού σχήματος φαρμακευτικής, Αντίδοτο.
Αποτελεί και δική μας ευθύνη να βοηθήσουμε σε αυτή την εποχή των συγκλονιστικών αλλαγών να βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας.
Σε αυτό το δρόμο καλούμε όλους/όλες να συμπορευτούν στον αγώνα μας